Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

werd opgeblazen en vloog met oorverdovend geknal de lucht in. We sliepen dien nacht in een schuur.
's Morgens trokken we steeds voorwaarts. In den namiddag rustten we een weinig in een dorp en hier
lag het vol Fransche soldaten; ook hier werden we gebombardeerd en ditmaal door Italiaansche
bommenwerpers die laag vlogen en die hunne lading bommen uitwierpen op de Fransche troepen.
We vluchtten met 4 man in een oude schuur. Links en rechts vielen bommen; we vluchten onder een
kar. Gelukkig werd hier niemand van ons gekwetst, doch toen we onze schuilplaatsen verlieten, zagen
we vele huizen tot puin en ook vele fransche soldaten dood langs den weg liggen. Ondertusschen was
het gaan regenen; groote wolkenbanken hoopten samen en weldra pletste de regen neer op onze
helmen, en toch ging het door modder en slijk steeds voorwaarts, zoekend naar veiligere plaatsen. De
avond viel en we bereikten met enkele soldaten het stadje Oceres; het weder was beter geworden en
weldra verschenen de Duitsche vliegers in de lucht. Deze stad waarin wij waren was overvol
vluchtelingen. Fransche en Belgische troepen. Enkele minuten in de stad of reeds deden nieuwe
ontploffingen zich hooren en weldra viel een massa bommen neder in de stad. We vluchtten in een
gang. Enkele meters van ons werd een Fransch soldaat gewond en viel bloedend neder; en toen we
deze stad uitvluchtten, zagen we een vreeselijk schouwspel: kinderen, vrouwen, soldaten, waren
dood, en luide jammerklachten van gekwetsten, drong door merg en been. Dit bombardement duurde
ongeveer 20 minuten. Verder vluchtend besloten we toch enkele minuten te rusten en we legden ons
neder in een gracht, tegen een boschrand. De duisternis was reeds gevallen en we besloten dan maar
te overnachten.
Na een half uur geslapen te hebben, schrok ik wakker en wekte mijne makkers want ik hoorde steeds
geronk op den weg van moto's die razend snel voorbijschoten. Een van mijn kameraden waagde het
op handen en voeten naar den weg te kruipen, maar kon door de duisternis niets onderscheiden dan
zwarte schimmen die over den weg schoven. Opeens klonk een schot en meteen een gehuil; handen
omhoog en onder den schijn eener lantaren zagen we de eerste Duitschers met een revolver in de
vuist op ons afstormen; onze helm werd op den grond geslingerd en met den revolver in den rug
werden we gedwongen terug te keeren. Na een uur door donkere wegen te hebben gegaan, sliepen
we in langs den weg en wanneer het eerste daglicht schemerde, zagen we lange kolonnen Duitsche
tanks, gevechtswagens, moto's en voetvolk over den weg, steeds vooruitrukkend. We waren dus
krijgsgevangen en alles werd ons ontnomen. Ons werd een bewijs geschreven dat wij vrij naar België
mochten en weldra ging het in de richting van onze geboortegrond, naar ons bezette Vaderland.
Onderweg werd ons dikwijls door Duitsche officieren naar ons bewijs gevraagd en na 8 dagen reizen,
dan te voet, dan weder per auto, bereikten we weldra de Belgische grens en onze auto stopte in
Brussel. Hier werden we omringd door vele nieuwsgierigen die ons vroegen naar inlichtingen over nog
niet weergekeerde soldaten. In den donkeren avond bereikten we Boom, hier woonde mijn kameraad
en dien nacht sliepen we, sinds langen tijd, in een bed. 's Morgens vroeg reeds nam ik hier afscheid
en reed huiswaarts; rond den middag bereikte ik mijn geboortedorp. Zoo verliep mijn soldatenleven bij
de Spoorwegtroepen.