Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

vluchtelingen ondergebracht. Diegenen die gingen werken kregen een kaart; die gingen 's morgens
werken en kwamen 's avonds terug binnen; die niet werkten kwam niet buiten. Ons werk was
ongeveer een uur buiten de stad, op een vliegtuigfabriek die werkte onder staatscontrole. Omdat het
zoo ver was om iederen morgen naar de fabriek te gaan, werd ons een slaapplaats aangewezen bij
de fabriek in een barak. Mijn vader huurde op een dorp, een 1/4 uur van de fabriek gelegen, een
kamer waar hij heen verhuisde. Mij persoonlijk werd een slaapplaats aangewezen in de barak bij het
fabriek, maar omdat ik het daar te gevaarlijk vond, ging ik op het dorpje Villeneuve slapen. Ons werk
bestond er in om buiten het fabriek, schuilkelders te maken voor het geval dat het fabriek werd
gebombardeerd. Den eersten dag op het fabriek zegden de Franschen dat wij te hard werkten; en om
hen content te stellen, deden wij juist zooals zij: een uur werken en 2 uren rusten.
Het Fransche volk achtte zich nog niet verloren, maar toen het laffelijk door Italië werd aangevallen,
had het nog een hoop op de medehulp van Rusland; toen die hulp uitbleef was het met Frankrijk
gedaan. Het Fransche volk was ontmoedigd en weldra volgde de overgave. Met de overgave van
Frankrijk werd het fabriek stil gelegd en ons werk was zoodus ten einde. Van dien tijd heb ik gebruik
gemaakt om Bordeaux te bezichtigen en de stad te leeren kennen. Nu de Duitschers in Bordeaux
waren en Frankrijk en België hadden gekapituleerd, dachten wij er stilaan aan naar huis terug te
keeren indien het mogelijk was. Met enkele jonge mannen besloten wij de tocht terug met de fiets aan
te vangen. Diegenen die ginder bleven, zouden per trein volgen. Wij kochten nieuwe banden op onze
fietsen, zorgden voor een deel eten en op een morgen vertrokken wij uit Bordeaux met vier mannen.
Van Bordeaux ging onze weg over Périgieux naar Limoges. Limoges waar de eerste campagne van
onze regeering tegen onzen Koning begon. Van Limoges ging het over Chateaureuse naar Verzon,
dan naar Orléans, dan naar Fontainebleu. Van uit Fontainebleu meenden wij naar Parijs te rijden en
daar een paar dagen te blijven, maar wij mochten niet in Parijs. In Parijs was het namelijk
troepenparade voor Duitschlands diksten Maarschalk Herman Goering. Dus ging onze weg terug weer
verder langs Melun. Van Melun naar Meaux; van daaruit naar Compiègne. In het bosch van
Compiègne was het lelijk gesteld: daar was de laatste slag geleverd om Parijs; daar hadden de
Fransche troepen gevochten als leeuwen. Er lag daar zoowat van alles: stukgeschoten tanks, half
begraven soldaten, doode paarden, kapotte en uitgebrande auto's, neergestorte vliegtuigen: kortom
het was daar een waar slagveld. Van Compiègne reden wij naar Laon, van daar naar St.Quentin, van
St.Quentin naar Maubeuge, alwaar wij over de grens trokken naar Bergen. Eenige kilometers buiten
Bergen werden wij opgepikt door een vrachtvoerder van Antwerpen, wiens schoonbroeder bij ons
was. Die vrachtvoerder bracht ons naar Brussel, Leuven en dan naar Aerschot. Van Aerschot reden
wij per fiets verder naar Westmeerbeek, omdat van deze plaats ook een jongen bij ons gekomen was.
Na in Westmeerbeek ons te hebben verzadigd, vertrokken wij met drie man over Geel en Arendonk en
kwamen 's nachts om 2 uur in Poppel toe, blij dat wij weer onzen bekenden krommen toren zagen.
Onze terugreis had 14 dagen geduurd en was heel wat plezieriger dan de heenreis. Zoo eindigde
onze vlucht naar Frankrijk, die ons bijna in Engeland had gebracht maar eilaas, niet geheel!