gemaakt met de bedrieglijkheden des levens, daar ze den vermeenden heilige Niklaas bevende en Zwarte Piet ontmaskerd zagen. Deze ontgoocheling viel zeer zwaar op hun teere hartjes. Ze waren gansch onthutst, meer door deze bevinding dan door het gevaar dat nu weer geweken was. In Februari 1944 beleefden we ook een onvergetelijken dag. Om 10 1/4 uur speeltijd! Toch vlotte het spel niet. De kinderen hielden enkele Duitsche soldaten in 't oog, die steenen losrukten van 't muurken aan 't poortje en tot een hoopje bijeenbrachten. De onderwijzeressen noch de leerlingen vermoedden wat dit beteekende. De soldaten lachten maar zeiden niets. Na den speeltijd ging alles zijn gewonen gang in de klas. Er was druk verkeer op de straat. Opeens werd er hevig en aanhoudend geschoten, vlak voor de school. De kinderen zagen het vuur door de vensters en vlogen spontaan, gillend van schrik, naar den anderen kant van de klas. Na 'n kort bevel van de onderwijzeressen: "Naar de laatste klassen" zagen de onderwijzeressen van het 4e, 5e en 6e jaar hun klas bestormd worden door een vijftigtal kinderen: kleintjes der bewaarschool en groote, bleek van schrik. De leerlingen van het 4e, 5e en 6e jaar waren geenszins onder dezen bevangenden indruk, omdat zij niets gezien hadden. De onderwijzeressen kalmeerden de kinderen, baden een rozenhoedje om bescherming en zongen daarna allerlei liedjes om den schrik van hun gezichtjes te verdrijven. Het werd 12 uur. De leerlingen bleven nog in de klas totdat de Zuster, bestuurster, verzekerd was dat alle gevaar voor de kinderen geweken was. Op de speelplaats gekomen zagen we overal, roode houten stopjes verspreid, waaruit natuurlijk gesnapt werd dat het manoevres geweest waren. Daarna werd er eens hartelijk gelachen ... Is het dan te verwonderen dat de kinderen wispelturiger werden door al die zenuwslopende gebeurtenissen. Op 7 Mei, werd op voorschrift van Zijne Eminentie Kardinaal Van Roey, het halfdagstelsel ingevoerd omdat Poppel tot de gevaarlijke zone gerekend werd. De bewaarschool werd gesloten. Dinsdag 9 Mei 1944 kregen we het ongewenscht bezoek van twee SS-mannen, vergezeld van de hulppolitie, om onze lokalen op te eischen. Er werd ons twee uur verleend om te ontruimen. Gelukkig hadden we 's voormiddags de groote leerlingen voor 't onderwijs. Door dit grijs bezoek werd de kalmte der klas herschapen in de nare stemming van een ontredderd mierennest. Al wat draagbaar was moest gered! De kinderen liepen weg en weer om boeken, kaarten en allerlei klein gerief naar 't klooster of naar M.Colpaert te brengen die eene kamer tot onze beschikking stelde. De leerlingen werden nu weer drij weken van het onderwijs beroofd. Er werden middelen beraamd om hen toch onder den weldoenden invloed van het kinderlijk samenzijn te brengen, al was 't dan ook maar een uur per dag voor elk studiejaar. 't Was nogmaals M.Colpaert die haar zaal afstond op 5 Juni. Nochtans was dit uurtje te gering ter oorzake van te grooten afstand, die veel kinderen te voet moesten afleggen. Daarom duurde die regeling maar tot 10 Juni. Nu was het M.Van Ackeren die 2 kamers ter beschikking stelde. Over drie plaatsen beschikkend kon het halfdagstelsel weer hernomen worden. Het schooljaar 1943- 1944 liep ten einde. De SS-mannen verlieten de school tijdens de daaropvolgende vacantie. Er volgde dan een grondige kuisch. Onderwijzeressen en leerlingen begonnen met ijver en vreugde het nieuwe schooljaar op 1 September, doch dit zou slechts zijn voor den duur van twee halve dagen. De vijand trok in allerhaast weg en daardoor werd het verkeer overgroot, dus ook gevaar voor de kinderen. Er werd voorzichtig geoordeeld de school te sluiten. De lokalen werden ingenomen door de Duitschers en na 4 October door de oprukkende Polar-Bears, onze heldhaftige bevrijders. Maar onze kinderen! Zij mochten in onze vreugde niet over 't hoofd worden gezien. Hun onschuldige oogen zagen te veel zaken waartegen ze niet opgewassen waren. Op de schoollokalen moesten we niet rekenen; daarom werd er besloten de kinderen zelf op te zoeken in hun gehuchten. Weerom vonden we edelmoedige harten, die een huiskamer afstonden: Wed. Fr.Raeymaekers voor de leerlingen van Aerle en Maerle; J.Steenssens voor deze van den Dyk, de Heide, Rieberghsstraat, Hulsel, Pannenhoef, de Groote Vond en van den Tilburgscheweg. J.Ruts voor deze van Hondseinde. De kinderen Van Rooy voor deze van de Hegge en van den steenweg op Weelde. Jammer genoeg, dit huis werd zeer geschokt door een dichtbij gevallen vliegende bom. Goddank, de kinderen hadden enkele uren dit huis verlaten. Een ander lokaal werd aangeboden: de herberg van de Kinderen Woestenburg. Dit namen we zeer dankbaar aan. Hier zagen we al eens zeer verwonderde Engelschen, die hier, in de vaste meening, een herberg binnenstapten en op een groep lachende kindergezichtjes uitkwamen. Dit waren kleine toevalligheden waardoor de kinderen nimmer gestoord werden: zij waren reeds aan zooveel gewend geworden. Ook in dit huis werden de vensters uitgestooten door een tweede vliegende bom, die niet ver vandaar neerplofte. De kinderen waren gelukkig niet aanwezig op dit ijselijk uur. Eindelijk werden de klassen ontruimd en zooveel mogelijk gezuiverd en hersteld, zoodat wij regelmatig onderwijs konden hernemen op 22 April 1945. Wij hebben op de 172 leerlingen 2 kindjes te betreuren: Louisa Lens van Leo en van Maria Claes bij het
ombardement van 1940; Frida Van Reusel van Gerbernus en van Maria Van Haeren, gedood bij de bevrijding van Poppel.
Change language