Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

geweken, doch, nu gingen wij van een af en ik en mijn broer wij dachten dat het best was van maar
niet naar huis te gaan en gingen naar onzen gebuur, Al. Haagen, waar wij eens flink konden warmen
en goed eten tot wij er tegenkonden. Iemand van Al. H. was onzen vader en moeder gaan verwittigen.
Wij gingen nu maar naar het bosch waar wij een hutje ingebouwd hadden voor het helpen van
krijgsgevangenen die in Duitschland gingen loopen: dit paleis, rondom in den mast, werd nu onze
woning: daar werd ons het eten door onze zusters aangebracht. Denzelfden nacht nog kwamen de
Duitschers al naar ons zoeken, en daar zij ons niet wisten wonen, klopten zij bij onzen gebuur, Frans
Voeten, aan en troffen daarbinnen een heele compagnie smokkelaars aan, die het ongeluk van onze
grap gingen worden. Terwijl dat een paar soldaten daar bleven, gingen er eenigen bij ons thuis
zoeken; het kleinste hoekje werd afgezocht en op 't laatst van 't spel moest onze oude vader zelf het
paard en wagen inspannen en den buit bij Fr.Voeten opladen en daarbij 16 man, zoodat het een
zware vracht was, en moest hen naar Hilvarenbeek brengen waar alles gelost werd. Dit was het begin
van ons boschleven. Dat duurde zoo drie, vier maanden, totdat wij ons al eens thuis gewaagden. Zoo
was op zekeren dag onze Jaak met den hond die Tommie heette, in den stal: opeens sprong het
beest woedend buiten en blafte geweldig. Onze Jaak niet vermoedend, loopt ook buiten en riep:
"Tommie kom hier!" Maar daar stond een mof voor hem en die riep het anders: "Ha, manneke, nu heb
ik u!" en Jaakske was er weer aan. Maar door het smeeken en het schreien van Vader en Moeder liet
hij hem toch thuis, omdat hij nog jong en eigenlijk niet voortvluchtig was. Zoo waren de oorlogsdagen
voor menige jonge kerels, altijd vol angst en schrik om niet in Duitschland te geraken. Wat is het leven
nu, dat we bevrijd zijn, toch wat rustiger! Over de straten gaan en staan waar wij willen! Leve de
Vrijheid! Leve België! Leve de Koning!