Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

gebeuren? De paarden werden te voorschijn gehaald van uit de bosschen en moerassen; nu moesten
ze dienen om de vlucht te nemen met het gezin: alles op den wagen wat medegenomen kon worden
en dat wij groot-noodig hadden: bedden en dekens, kleederen en eten want niemand kon den tijd
bepalen of het was voor een of drie weken. Veel van onze goederen werden achtergelaten en
prijsgegeven. Een groot getal onzer inwoners ging een veilig schuiloordje zoeken in ons buurtdorpje
Weelde, waar wij buiten het bereik van het Duitsch geschut waren en door geen enkele
oorlogsgebeurtenis werden gestoord en zeer vriendelijk onthaald werden. Op 26 October waren de
Duitschers van het grondgebied Poppel voor goed verdwenen; dan konden de inwoners weer terug
naar de hoeve. Blijheid bestond er bij ouden en jongen, tot zelfs bij kleine kinderen die al begrepen
wat een tehuis was. Want nog zoo goed als 't zijn kan: Oost West! thuis best! Eenmaal thuis, werd
alles weer in orde gebracht, de daken werden dicht gelegd en alles hersteld wat hersteld kon worden.
Maar wat hadden de moffen achtergelaten? Mijnen hadden ze gelegd op vele akkers en wegen en als
we eenige dagen thuis waren ... wat gebeurde er? Voor de tweede maal werd Maerle beproefd. In de
maand November overkwam een ongeluk aan Ad.Walschots door het ontploffen van een voetmijn; zijn
voet werd hem afgerukt. Nu dachten de inwoners eindelijk toch verlost te zijn van den oorlog. Helaas!
Dit was niet waar! Bij dag en nacht, rommelden die gevaarlijke monsters over onze huizen en velden
heen, om gedeeltelijk Antwerpen te bereiken. Ja! op Kerstdag 1944 om 1 uur, op den middag plofte
een van die gevaarlijke monsters neer, een V2, naast de hoeve van A.Walschots; zij werd gansch
verwoest en zijn zoontje, Joske, 3 jaar oud bleef op slag dood. De andere kinderen konden gered
worden; na een korte verzorging in het krijgsgasthuis te Turnhout waren ze hersteld. Dit alles
gebeurde terwijl de moeder den vader was bezoeken die verbleef in 't gasthuis te Turnhout om de
verzorging van zijn been: het eerste ongeluk dat hem beproefde. Wat gebeurde er nog door die V2? In
vele hoeven werd het glas totaal verbrijzeld, deuren binnengerukt, de daken gelicht, zoodat er een
gansche week te werken was om de gebouwen dicht te maken. Zoo zijn we aan het einde gekomen
en hopen voor altijd verlost te blijven van oorlog.