Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

30. De mijnvelden (Adriaan Walschots)
Op 26 October moest de vijand onze gemeente prijsgeven aan de Verbondenen. Dat was een ware
vreugde alhoewel wij niet wisten met welke geheime streken de vijand te werk was gegaan in de
laatste dagen toen hij onze gemeente nog voor een deel bezet hield. De vijand had alle middelen
gebruikt om te voorkomen dat de geallieerde legers hem onverwachts, bij nacht zouden verrassen,
daarom had de vijand meest gebruik gemaakt van de veldmijn die een zeer gevaarlijk oorlogstuig is.
Men moest er rekening mede houden: overal waar de Duitschers zich wilden vastzetten waren
mijnenvelden aangelegd. Meerendeels waren zij aangelegd tot winkelhaken: gewoonlijk een of meer
tankmijnen en aangepast met veldmijnen, soms zeer menigvuldig in getal. Zoo kwamen eenige
grensbewoners te Maerle vast te stellen dat daar de Duitschers ook mijnenvelden hadden
achtergelaten. Op een stuk land van Timmermans A. ontdekte men dat er zware tankmijnen werden
gelegd en het mag ons wel ten zeerste verwonderen dat daar niemand het leven mede verloren heeft:
jagers gingen over 't veld en kwamen met ontsteltenis bij zulke mijn terecht; men ging dan op zoek
naar mijnen omdat men dacht dat dit juist het oogenblik was om mijnen te zoeken, daar, zoo zegde
een landbouwer, de sneeuw wat gedooid is en de grond is nu omlaag geraakt waar de mijnen liggen.
Wanneer zij op zeker oogenblik tankmijnen ontwaarden, wilden zij er een stokje bijsteken tot
aanduiding. Bij deze tankmijnen lagen nog 6 kleine voetmijnen die zij niet te zien hadden gekregen op
dat oogenblik, maar wel nadien kwamen zij vast te stellen dat zij er geen halven meter afgestaan
hadden. Stoute kerels wilden die mijnen tot een hoop verzamelen, er dan een vuurke aanleggen en dit
zou wel een geweldigen knal geven. Zoo gezegd, zoo gedaan! De mijnen werden op een hoop
gedragen, wat strooi er rondgelegd, een solferstekje aangestoken en de brand ontstond. Spijtig er
gebeurde niets: slechts wat gegrom. Het doet niets af: ze zijn zeker al vergaan!! De stoute kerels
worden nieuwsgieriger en zien voltallig naar de roode vlam ... maar ziet: eensklaps daar een
geweldige slag! De stukken sloegen langs hun ooren en bleek als dooden stonden zij naast elkaar. Zij
konden, Goddank, nog heelhuids huiswaarts gaan, maar mijnen zoeken, was gedaan! Vele soorten
mijnen werden gelegd. Er waren houten bakjes die van boven open waren en met een veer werkten:
kwam daar een wagen op met zwaar gewicht dan ... ging hij aan stukken.
Ook bestonden er lichtmijnen die gespannen waren met draadjes, kwam men in aanraking met die
draadjes dan gaf dat bijna een fakkellicht en de vijand merkte dan dat er onheil was. Deze mijnen
waren niet van doodelijken aard; het waren meer waarschuwingsmijnen. Maar de voetmijn was het
gevaarlijkste mijntje door den vijand achtergelaten om nadien de burgers in 't ongeluk te brengen,
want zeker is men zijn voet of been verloren als men op een voetmijn trapt. Maar hoe gemeen de
vijand die ook legde! Hij nam rapen en zette ze boven op de mijn, juist of zij groeiden en niemand kon
ze merken. Soms waren er pijpen in den grond van 2 meters lengte, licht onder den grond en daar de
voetmijn onder. Wanneer deze mijnen afsloegen, ging het schot recht naar boven en gewoonlijk was
men den voet verloren en gekwetst over gansch het lichaam. Deze mijntjes, voetmijntjes genaamd,
waren ook van houten omtrek en in de mijn een buisje met een veer; kwam men met de voet op het
deksel, die veer drukte dat buisje aan stuk en het ongeluk volgde. Deze voetmijnen hebben in onze
gemeente 2 personen den voet afgerukt. Na veel lijden en leed, zelfs de grootste pijnen overwinnend,
loopen zij nu weder, maar ... met de hulp van een houten voet. Wij koesteren de hoop dat niemand
onzer medeburgers nog op een mijn zal loopen en dat nooit meer een vijand alhier zal komen mijnen
leggen.