Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

17. De Poppelse weerstand (Gustaaf De Jongh)
Weerstand! Wat al beelden roept dit woord in onzen geest wakker! Gewaagde overvallen, brutale
sabotagedaden, in bosschen en bergen verscholen levende mannen, door vliegtuigen bevoorrade
strijders, machtige optochten, protestmeetingen... "Poppelsche Weerstand!" Ja, ja ook Poppel had zijn
weerstand en reeds van in de eerste maanden der bezetting. Ernstig opgevat werk, met bereidwillige
leden, in 't geheim aangeworven, zonder dat buitenstaanders iets vermoedden, of zelfs de leden
onderling van elkaars lidmaatschap afwisten. Maar ja, het feit dat we in Poppel leven, maakte dat
reeds geruimen tijd voor de bevrijding, onze mannen op straat als weerstanders nagewezen en zelfs
als zoodanig aangesproken werden! Onze "Polar-Bears" kwamen dan ook niet te vroeg om aan dezen
wantoestand en tevens aan het onrustig weggedoken leven onzer mannen een einde te maken. Kort
te voren immers hadden de mannen met den stalen helm en de zilveren plaat op de borst
lontgeroken, en volgden ze, zoekend en vragend, het juiste spoor. Een paar leden ontsnapten op het
nippertje aan hun greep, en leefden de laatste weken der bezetting bij zeer gastvrije menschen, in de
voorkamer van hun huis, waar een gecamoefleerd gat in den plankenvloer wachtte om bij 't minste
onraad "onder te duiken!" Bleek deze plaats niet meer veilig, zoo werd later een groote stroomijt, met
typische kap, de toevlucht in den nood!
Kwam dan de zoolang verbeide bevrijding, en ... onze mannen waren er als de kippen bij! Talrijke
inlichtingen, zeer van belang voor de inname van Poppel, werden door hen aan de geallieerde
verkenners verstrekt. Ook aarzelden zij niet, mede plaats te nemen in de tanks en verkenningswagens
die een speurtocht in 's vijand lijnen deden! Onze geallieerden toonden zich echter sterk genoeg om,
zonder verdere hulp, de vesting Poppel met eigen krachten te bezetten. In hun uniform, nog
oorlogsgoed, met mouwen en pijpen de helft te kort; tamelijk goed van wapens voorzien, mede door
de "spuiten" die ze zich zelf aangeschaft hadden, kweten de mannen zich flink van de hun opgelegde
zeer ondankbare taak. Menschen, die van ons heldendaden, of ten minste roemrijke feiten
verwachtten, zullen, teleurgesteld, zich afvragen: "Is dat alles, wat ge op uw actief wist te brengen?"
En we antwoorden: "Neen! want al boden de lange bezettingsjaren niet veel gelegenheid om ons in
het stille Poppel te doen gelden, is dat precies alles nog niet." Alle inlichtingen immers, die ons van
hoogerhand gevraagd werden, en zelfs meer dan deze, werden volledig en ten gepasten tijde
verstrekt! Geen enkele eenheid van het bezettingsleger vertoefde hier, of haar sterkte,
slagvaardigheid en wapenbezit werden nagegaan en overgeseind. Zelfs voorbijtrekkende onderdeelen
der Wehrmacht werden zoo noodig terloops nagegaapt, de verlangde gegevens genoteerd en
overgemaakt. Herinnert U zich nog den klaren voorjaarsdag, begin Maart 1944, toen de leden van een
onklaar geraakt "Vliegend Fort" boven onze gemeente afsprongen, en een ervan zich de luxe
permitteerde, aan de kabels der hoogspanning, zonder stroom, wat 'n geluk, hangoefeningen te
komen uitvoeren?!
De fameuze "grenz-wachters", met hun fijnen reuk, hadden natuurlijk seffens in 't snuitje wat er
gaande was, en een klopjacht werd ingezet, die, jammer genoeg, ook resultaat opleverde: aldra
hadden zij een paar R.A.F. vrienden bij de lurven, maar ... de anderen, herren? Gevlogen waren de
vogels? En in beter handen terecht gekomen dan die van u! Of wist ge niet dat het onze K.L.-ers
waren, die, onverschrokken als steeds, de verdwaalden geholpen en op den goeden weg terug
gebracht hebben? Of we willen bluffen met onze hulp aan geallieerde vliegers en, benevens die aan
tientallen Fransche krijgsgevangenen die ons dorp passeerden, en "heel toevallig" een onzer leden
ontmoetten, of ook wel aan huis kwamen opzoeken? Neen! en wel verre daarvan! Eerstens omdat we
het ons enkel als een plicht aanrekenden, onze vrienden in den nood te helpen; en tweedens omdat
we zeer goed weten dat er verschillende Poppelsche menschen niet één, of twee, of driemaal, maar
gedurig aan hun leven waagden om vliegeniers en andere verdwaalden op het goede spoor te
brengen en hen te helpen zooals het paste; we mogen dan ook niet nalaten aan deze stille werkers
hier een eere-saluut te brengen. Maar ook kunnen wij niet nalaten te vermelden de schoone daad van
den bewoner van een aardig gehuchtje onzer gemeente, die niet aarzelde den commandant van een
afgeschoten Mosquito gastvrijheid, en, door zijn tusschenkomst, ook de hoognoodige doktershulp te
verleenen. En het eigenaardig toeval, dat twee onzer stoere leden in de buurt bracht, en zij op hun
beurt den prachtkerel, die de vlieger was, den volgenden morgen, zeer in de vroegte, per fiets naar
Turnhout loodsten en de "Stufel mannen" die de wegen bezet hielden, op hun neus deden kijken!
Eenigen tijd later, precies of ze 't roken!, kwamen twee parachutisten aankloppen bij den gebuur van
onzen bovengenoemden vriend, en ook deze aarzelde geen oogenblik om hen onderdak, kleeren en
eten te geven. Ook daar was een der onzen om de Tommies de noodige inlichtingen te geven, en hen
wegwijs te maken! Deze, en nog menige andere daad van illegale werking, zijn in uw oogen wellicht