Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

van weinig belang, misschien zonder beteekenis. Gelief dan echter wel rekening te houden met tijds
en plaatsomstandigheden, en met het feit dat u 't allenkante, en wanneer men 't minst vermoedde, een
of meer onzer vrienden de bezetters konden aanspreken, of, eveneens heel toevallig! de deur van
onze boerenhofsteden opentrekken, om naar "eieren und butter" te komen vragen. En waart dan in
een zeer compromitteerend gezelschap als hooger beschreven! De eenige en zeer gemakkelijke,
maar niet aangename uitkomst was dan: de doodstraf, of misschien, ... een "straflager". Maar
beteekende dit niet hetzelfde ... op langen termijn?
Hier zouden wij willen eindigen. Eilaas! er zijn ook treurige herinneringen verbonden aan onze Sectie
van den weerstand. Op 24 Mei 1944 werd een onzer trouwe leden, toen slechts korten tijd getrouwd,
en sinds enkele dagen naar een andere gemeente verhuisd, daar, in plaats van zijn vrouw, en samen
met vele anderen, door beulsknechten weggesleept. Hij bracht in het concentratiekamp van
Nordhausen het offer van zijn jonge leven. De zwaarste slag trof ons echter op 1 Maart 1944, toen, 's
morgens vroeg onze geliefde overste van vrouw en kinderen weggesleurd en naar de Begijnenstraat
gevoerd werd. Daar begon voor hem de ontbering, de foltering, het onmenschelijk lijden. Prachtig
weerstond hij echter: geen klacht, geen woord kwam hem over de lippen. Zijn brieven uit dit tijdperk,
getuigen van een taaien moed, een onverzettelijken wil, en ... een innige hoop om zijn geliefden weer
te zien! Helaas! Nog steeds wachten zij, en wij, haast wanhopig, op zijn terugkeer uit de hel der
vervloekte concentratiekampen. God geve dat hij nog moge weerkeeren! Intusschen voor hem: onze
dankbare hulde, onzen diepen eerbied, onze vurige gebeden! Hij was, is en blijft voor ons en gansch
het nageslacht: een held en een voorbeeld.