Hoofdstuk 5 Verloren verleden (1990-1993).pdf

on: www.vijfeeuwenmigratie.nl
ingezet waarbij niemand en niets ontzien werd. Irak had wellicht met een
goed gecontroleerde algemene boycot op de knieën gedwongen kunnen
worden. Maar de Verenigde Staten moesten en zouden laten zien dat ze nog
steeds de politieagent van de wereld waren, zeker nu er behalve het principe
van de territoriale onschendbaarheid economische belangen op het spel
stonden. Het Westen was bang dat Irak de Arabische oliestaten zou gaan domineren
en zo de van olie afhankelijke westerse economieën danig zou
kunnen dwarsbomen. In Nederland schaarden alle politieke partijen, behalve
GroenLinks, zich achter het geweld tegen Irak.
Maar de Golfoorlog was meer dan een militaire strijd om olie en territoriale
onschendbaarheid. Het was een krachtmeting tussen het Westen en de
islamitische wereld, een psychologische aanval op 'de Arabieren', die de
nieuwe bad guys waren. Saddam Hussein werd in vrijwel alle dagbladen vergeleken
met Adolf Hitler. De moslims in Europa werden - net als tijdens de
Rushdie-affaire - afgeschilderd als zijn 'vijfde kolonne'. Het was een absurd
beeld. Moslims vormden in Nederland enkele procenten van de bevolking.
Alsof zij een gevaar konden zijn voor de westerse samenlevingen. Toch
werd in het ene na het andere kranteartikel de jihad opgevoerd. Moslims
zouden het Westen in een 'heilige oorlog' willen verdelgen en vernietigen.
«Waar blijft de wereldwijde intifadah van 500 miljoen moslims die velen
bij het uitbreken van de oorlog tegen Irak hadden voorspeld? Waar blijft het
religieuze vuur dat de Arabieren met miljoenen tegelijk naar de recruteringsbureaus
voor de heilige oorlog tegen de Grote Satan Amerika doet opmarcheren?»,
vroeg de Duitse journalist Fredy Gsteiger zich in februari 1991
af in het weekblad Die Zeit. «Er is inderdaad een handvol activisten, die in
de westerse media uitgebreid aan het woord komen, maar de doorsnee Arabier
verlangt net als andere mensen naar vrijheid, vrede en welvaart.» Gsteiger
sloeg de spijker op zijn kop, maar hij was een roepende in de woestijn.
De haat en minachting van het Westen jegens de islamitische wereld
kwamen minstens zo virulent naar buiten als de woede van islamieten over
het westerse wapengeweld. Irak was fout, Saddam Hussein een kopie van
Adolf Hitler, de Irakese bevolking bestond uit blinde fanatiekelingen. En
islamitische landen of personen die het buitenproportionele wapengeweld
aan de kaak stelden, waren levensgevaarlijke bondgenoten van de nieuwe
Hitler.
Er was in de oorlogspsychose geen plaats voor nuanceringen. Na defatwa
van Khomeini tegen Rushdie werd het gematigde standpunt van de moslimorganisaties
- tégen het doodvonnis, vóór het onderzoeken van de mogelijkheden
om verspreiding van het boek in Nederland door de rechter te
laten verbieden - in de wind geslagen. Wie niet volledig achter Rushdie
stond, was een verrader van de fundamentele westerse waarden. Hetzelfde
gebeurde nu: wie niet uitgesproken tégen Saddam Hussein was, werd geacht
vóór hem te zijn. Journalisten gingen moskeeën en koffiehuizen in om Turken
en Marokkanen te vragen of ze voor of tegen Irak waren. 357
EEN GOUDEN ARMBAND