Hoofdstuk 5 Verloren verleden (1990-1993).pdf

on: www.vijfeeuwenmigratie.nl
Franse nationaliteit aan buitenlanders en heronderzoek naar alle naturalisaties
sinds 1974.
In de Bondsrepubliek Duitsland roerden rechts-extremistische partijen
zich duchtig. In 1989 werden ruim honderd racistische geweldplegingen tegen
immigranten geregistreerd, in 1990 waren dat er al bijna 130 en in 1991
duizend. Hoyerswerda, Rostock, Solingen, Mölln, het werden plaatsnamen die
in de jaren erna over de hele wereld een golf van ontzetting veroorzaakten.
De Republikaner van Franz Schönhuber kregen in januari 1989 bij de
deelstaatverkiezingen van West-Berlijn 7,5 procent van de stemmen en een
half jaar later kregen de Reps bij de Europese verkiezingen weer ruim zeven
procent. «Als een van de meest dichtbevolkte landen in Europa kan de
Bondsrepubliek geen immigratieland zijn. Het moet het land van de Duitsers
blijven», stond in hun programma voor de Europese verkiezingen. Ook
andere extreem rechtse partijen boekten in Duitsland verkiezingssuccessen.
Kohl had zijn kiezers begin jaren tachtig beloofd dat hij het 'buitenlandersprobleem'
zou oplossen. De kiezers vonden kennelijk dat daar te weinig van
terechtgekomen was. De Republikaner trokken in 1989 vooral kiezers die
de christen-democraten teleurgesteld de rug toe keerden, zo bleek uit onderzoek
naar het stemgedrag van de Duitsers.
In Engeland boekten racistische partijen geen successen meer sinds het
aantreden van Margaret Thatcher in 1979. Maar gewelddadige botsingen
tussen Britten en immigranten waren in de grote industriesteden alledaags.
In België wist het openlijk racistische Vlaams Blok bij de gemeenteraadsverkiezingen
van 1988 veel kiezers te mobiliseren, en dan had het nog lang niet
overal kandidaten verkiesbaar gesteld. In Antwerpen kreeg de partij bijna
achttien procent van de kiezers achter zich; goed voor tien zetels. De 24e
november van het jaar 1991 staat in Vlaanderen bekend als Zwarte Zondag.
Op die dag kwam het Vlaams Blok met zes zetels in de Belgische Senaat. De
partij legde, in navolging van Le Pen, een rechtstreeks verband tussen immigranten,
werkloosheid en criminaliteit. Ze voerde leuzen als «Eigen volk
eerst». Ook in België - vooral in Brussel en Antwerpen - werden immigranten
aangevallen en gemolesteerd.
Buiten de EG was -extreem rechts eveneens in opmars. In Oostenrijk,
Zwitserland, de Scandinavische landen en in de nog prille democratieën van
Oost-Europa klonken militant nationalisme en openlijke vijandigheid jegens
immigranten door. In Joegoslavië brak een wrede oorlog uit tussen Kroaten
en Serviërs, die nog bloediger werd toen de Bosniërs in het contlict betrokken
werden. Verschillen tussen bevolkingsgroepen bleken te kunnen leiden
tot etnische zuiveringen. Zelfs in Europa, dat sinds de tweede Wereldoorlog
van dergelijke praktijken verlost dacht te zijn.
Racistische partijen legden een sterk accent op wat ze niet wilden: integratie
van - islamitische - immigranten. Een woordvoerder van het Vlaams
Blok verhief zijn stem zelfs om te pleiten voor het recht van islamitische
meisjes om op school een hoofddoekje te dragen. Niet omdat hij begaan 353
EEN G OUDEN ARMBAND