Hoofdstuk 5 Verloren verleden (1990-1993).pdf

on: www.vijfeeuwenmigratie.nl
de WO en de CD van Janmaat als het gaat om het vreemdelingenbeleid,
heeft steeds vaker een vergrootglas nodig. Zeker de manier waarop de WO
het vreemdelingenvraagstuk 'bespreekbaar' probeert te maken, wijkt nauwelijks
nog af van de wijze waarop Janmaat dat al jaren probeert.» Bij de WO
stond de oprechte zorg over een humaan toelatingsbeleid, een menswaardige
opvang en een snelle integratie van vreemdelingen die in Nederland mogen
blijven niet langer centraal, vreesde het AD, «maar het met schimmige
teksten, hele en halve waarheden en propagandistische trucs winnen van de
stem van groepen die evenals de WO vinden dat Nederland 'vol' is».
Wat in Duitsland, Frankrijk en Engeland al veel eerder gebeurd was,
kreeg nu ook zijn beslag in Nederland: het ideologische profiel van het politiek
georganiseerde racisme drukte gevestigde democratische partijen naar
rechts. De WO leunde onmiskenbaar dichter dan ooit tegen extreem rechts aan.
Oude wijn in nieuwe z akken
Terwijl politici, wetenschappers en journalisten vurige debatten voerden
over illegalen, criminele buitenlandse jongeren, 'echte' en 'economische'
asielzoekers en het gevaar van het islamitische fundamentalisme, stond het
minderhedenbeleid op een zeer laag pi~e .
Dat de beleidsdoelstellingen uit
de jaren tachtig niet gehaald waren, daar waren vriend en vijand het inmiddels
wel over eens.
Henk Molleman verliet in de zomer van 1990 de Directie Hoofdlijnen
Minderhedenbeleid. Rond de presentatie van het nieuwe kabinetsbeleid
stelde hij zich teweer tegen de suggestie dat hij en zijn directie te weinig gepresteerd
hadden. Op 9 maart 1990 zei hij in De Tijd, dat plannen voor effectiefbeleid
al snel verzandden «in een gigantische bureaucratie ).
Erg tevreden was hij achteraf niet over wat er terechtgekomen was van
het beleid van zijn directie. «Aan plannen geen gebrek bij de overheid, maar
aan de uitvoering schort het nogal eens)), vertrouwde Molleman een verslaggever
van de Volkskrant toe op 5 juni 1990. «Je moet hier over een olifantshuid
beschikken en niet de illusie hebben dat je kunt scoren.)) Over de
WRR-nota uit 1989 was hij ook niet te spreken. «De Minderhedennota uit
1983 spreekt over wederzijdse aanpassing van minderheden en Nederlanders.
Ze moeten kansen en ruimte krijgen. Welnu, dat heeft de WRR nu allemaal
weggestreept in zijn rapport. Overgebleven is de integratie, al het andere
is nu tot stift geklets verklaard. In de jaren zestig werd ik links ingehaald,
nu word ik rechts ingehaald. Ik word steeds linkser. Echu
Voor het minderhedenbeleid had de verlinksing van Molleman geen gevolgen
meer. Hij werd bij de EG in Brussel permanent ambtelijk vertegenwoordiger
van Nederland. De redding moest komen van de sociale vernieuwing,
het boegbeeld van het derde kabinet-Lubbers. Maar wat was sociale
vernieuwing eigenlijk? 367
EEN GO UDEN ARMBAND