Hoofdstuk 5 Verloren verleden (1990-1993).pdf

on: www.vijfeeuwenmigratie.nl
en dealend door het leven omdat ze eenvoudig geen alternatief hebben.»
Maar hij zei er ook bij waar het aan schortte: het kabinet had niet genoeg
geld over voor een fatsoenlijk minderhedenbeleid. «Geld voor dé aanval op
de jeugdwerkloosheid, voor de drugspreventie, het allochtonenbeleid en de
criminaliteitspreventie. Het kabinet zou van de migrantenproblematiek een
van haar hoofdpunten moeten maken, en dat moeten we betalen. In een
goed gedifferentieerd beleid voor kansarmen in Nederland moet aandacht
zijn voor alle groepen, ook deze.»
Het dreigen met rassenrellen maakte nog steeds veel indruk, hoewel dat
al tien jaar gebeurde en gewelddadige confrontaties in werkelijkheid sinds
halverwege de jaren zeventig nergens meer hadden plaatsgevonden. Die
voorspelling van Nordholt mocht dan lichtzinnig zijn, in zijn analyse en
aanbevelingen sloeg hij de plank bepaald niet mis. Maar Wim Kok, PVdAleider
en minister van Financiën, bracht het betoog van Nordholt op een
pvdA-partijraad enkele weken later voornamelijk terug tot de aanwezigheid
van illegalen. De oplossing lag volgens Kok in een «actief verwijderingsbeleid».
Hij steunde daarmee Aad Kosto, die als staatssecretaris van Justitie de
functie van best betaalde portier van Nederland vervulde. En hij ging voorbij
aan de uitspraken van Nordholt, dat een illegalenjacht niets oploste en
dat het kabinet beter meer geld kon uittrekken voor een actief minderhedenbeleid.
Kosto liet nog eens weten dat Nederland géén immigratieland was.
De criminele jongeren en de noodzaak van een minderhedenbeleid verdwenen
uit beeld. De illegaal was terug van weggeweest. En de emoties liepen
weer hoog op. Paul Rosenrnöller, Tweede-Kamerlid voor GroenLinks,
verweet Kok dat hij discriminatie aanwakkerde en wierp hem voor de voeten
dat het mede aan uitspraken als die van hem zou liggen als er rassenrellen
uitbraken. Het weekblad De Groene Amsterdammer ruimde de voorpagina
zelfS in voor een redacteur die de «jihad tegen de illegaal» met veel verbaal
geweld pareerde. Hij verweet Nordholt «een staal~e
demagogie van de vurigste
orde». En controle op mensen met een andere huidkleur leverde zonder
de voornemens van Kok al genoeg taferelen op «die voor een hoogst
beschamende Zuidafrikaanse atmosfeer zorgen».
Op 13 november 1991 kwam RARA weer in actie. Het woonhuis van
staatssecretaris Kosto van Justitie bleek niet bestand tegen de bommen.
Evenmin trouwens als het ministerie van Binnenlandse Zaken, dat ongeveer
tegelijkertijd door een bom beschadigd werd. Deze keer was het geweld
vooral gericht tegen het strengere asielzoekers beleid, hoewel de illegalen
eveneens ter sprake kwamen in het communiqué waarin RARA de aanslagen
toelichtte. Kosto, «een van de direct verantwoordelijken», moest ook maar
eens «vernederd» worden, vond RARA. Ook nu bleef openlijke steun uit. De
RARA-acties werden in de pers unaniem veroordeeld.
De discussie over illegalen keerde in het najaar van 1992 nog eens in verhevigde
vorm terug. Partijvoorzitter Rottenberg van de PVdA zei eind okto-
360 ber in een interview met het VPRo-radioprogramma Argos dat de pvdA het
EEN GOUDEN ARMBAND