Hoofdstuk 5 Verloren verleden (1990-1993).pdf

on: www.vijfeeuwenmigratie.nl
Vooral Marokkanen waren - net als veel Westeuropeanen, trouwens - verontwaardigd,
omdat het Westen nu plotseling op grote schaal oorlogstuig
inzette tegen Irak, terwijl datzelfde Westen al een kwart eeuw weigerde de
Palestijnse kwestie op te lossen. En als het er dan toch op aankwam, voelden
Marokkanen zich sterker verbonden met het Arabische broedervolk in Irak
dan met het Westen. Maar daarmee waren ze nog geen aanbidders van Saddam
Hussein en nog geen fanatieke moslims.
Dat het de Turken en Marokkanen bepaald niet alleen ging om islamitische
geloofsijver, bleek wel uit de woorden van een anonieme Marokkaan
in de Volkskrant: «Waarom bevordert het Westen niet de democratisering in
het Midden-Oosten en in Noord-Afrika, zoals het dat wel in Oost-Europa
doet? In plaats daarvan vecht het zij aan zij met een feodaal regime dat vrouwen
onderdrukt en dieven de handen afbakt.» Maar voor dat soort discussies
was weinig plaats. In Nederland was de hoofdredacteur van Intermediair, Flip
Vuijsje, een van de weinigen die die kwestie aan de orde stelden. «Het westerse
oordeel over de Arabische landen is gebouwd op mythen over extremisme
en een afwijkende islamitische cultuur)), zo leidde Vuijsje zijn artikel
op 22 februari 1991 in. «Sommige arabisten en islamologen werken mee aan
die in wezen racistische beeldvorming.))
De moslims in Nederland hadden nog andere zorgen dan hun plaatsbepaling
ten opzichte van de leider van Irak. Turken leefden in de angst dat familieleden
- vooral Koerden - in het oosten van Turkije slachtoffer zouden worden
van de oorlog. Buitenlandse kinderen werden op school uitgescholden
voor 'Saddam'. Vrouwen met hoofddoeken om kregen racistische verwensingen
naar hun hoofd geslingerd. Marokkaanse mannen werden op hun
werk gedwongen positie te kiezen.
Het NeB opende speciale telefoonlijnen voor moslims die informatie wilden
of die stoom wilden afblazen. Uit de honderden telefoontjes bleek dat
de angst er goed in zat, vooral onder Marokkanen. Sommigen troffen voorbereidingen
om hun kinderen terug te sturen naar Marokko, uit angst dat ze
in Nederland niet meer veilig waren. Anderen legden voedselvoorraden aan,
voor als ze de straat niet meer op konden.
Het was opmerkelijk dat het uiteindelijk, tegen alle verwachtingen in,
nauwelijks of niet tot georganiseerde gewelddaden tegen moslims kwam. Er
bleken achteraf slechts drie incidenten met grof geweld te hebben plaatsgevonden.
Een Marokkaanse jongen werd op school in elkaar geslagen, een
Marokkaanse arbeider werd door twee collega's afgetuigd en in Den Haag
werd een cafetaria van een moslim kort en klein geslagen. Verder werden er
dreigbrieven verstuurd en ruiten ingegooid van moskeeën en was er veel
klein leed.
Het was ook opvallend dat moslims in Nederland zich niet en masse opstelden
achter Saddam Hussein, al voelden ze evenmin sympathie voor de
358 positie van het Westen. Ze waren vooral bang dat de oorlog tegen Irak voor
EEN GOUDEN ARMBAND