M-auto magazine | 52

KWC-finale, Lostallo
KWC-finale, Lostallo
Bij aankomst in Lostallo kijken we eerst met grote bewondering naar de hoge bergen die het circuit omringen,
het langste circuit van Europa ligt er goed verzorgd bij. Vlakbij het circuit ligt een minicamping waar een aantal
Zwitserse rijders een vaste plek hebben, wat bewijst hoe goed het hier toeven is. Omdat er bijna ieder weekend
een race op dit circuit is was de datum prikken voor deze superfinale moeilijk, maar het is gelukt met de start op
donderdag 13 september en de finale op zaterdag 15 september.
60 | m-auto.nl | uitgave 52
In Nederland werden vijf dagen voor dit evenement de
Nederlandse kampioenen bekend tijdens de laatste wedstrijd
van het seizoen bij de Raco in Utrecht, of 1. Mark Been, 2.
Hans Westerveld en 3. Gerlof Hovingh hier ook zo goed presteren
moeten we nog maar afwachten. De ontvangst van de
vrijwilligers van ‘Mini Racing Ticino e Moesa’ is heel hartelijk en
behulpzaam en veel rijders op de camping zijn ook in Leipzig en
Apeldoorn geweest; het lijkt wel een reünie en de woensdag is
dan ook een dag van veel handen schudden en ‘wie geht’s’? Ook
wordt er driftig gewerkt om alle body’s reglementair in orde te
krijgen, want volgens het Japanse reglement moeten de body’s
van teamleden er hetzelfde uitzien en moeten de openingen in
de body aan strenge eisen voldoen. Er zijn twee rijders uit Japan
en ook zij komen enthousiast iedereen begroeten. Verder zijn er
rijders uit Italië, Polen en natuurlijk uit Duitsland en Zwitserland.
Vanuit Nederland zijn we dit jaar met zes teams rijdend in
de sportklasse en Jos Remmerde rijdt dit jaar ook nog mee in de
raceklasse. Woensdagavond zijn we compleet en eten we gezellig
bij de plaatselijke pizzaria. Je merkt goed dat dit deel van
Zwitserland dicht bij de Italiaanse grens ligt, want de serveerster
spreekt enkel vloeiend Italiaans. John Weytboer ondervindt
dat aan den lijve; hij bestelt een fanta en ontvangt een glas
zoete witte wijn.
De trainingsdag
Donderdagmorgen begint winderig en fris, maar de zon schijnt
al op de bergtoppen. Eerst gaan we naar de plaatselijke
supermarkt waar de koffie en thee voor ons klaar staan en de
plaatselijke bevolking graag een praatje met ons wil maken. Na
het ontbijt wordt het tijd om de baan te gaan verkennen, deze is
lang en de stelling heel hoog wat veel concentratie vraagt om
de auto te kunnen volgen. De Japanners rijden opvallend goed
en snel, maar het is Pierre Pfeil die als eerste een ronde onder
de 24 seconden neerzet. Zijn vader is zeer behulpzaam en geeft
Team Orange, John W. en Hans W., zijn instellingen waardoor hun
tweede trainingsronde al veel beter gaat. Door de warmte en de
lange baan sneuvelen er heel wat motoren en er wordt overal
keihard gesleuteld. Bas Bakker krijgt zijn auto helaas niet voor
elkaar. Hij heeft sinds twee maanden een nieuwe Kyosho SR
en voor zijn gevoel doet hij niets anders dan sleutelen. Aan het
einde van de trainingsdag ziet hij het niet meer zitten en vertrekt
met een paar Nederlanders naar de pizzeria. De achterblijvers
starten het ‘Project Bas’, tot 22.30 uur wordt er gezamenlijk
gesleuteld aan zijn auto waardoor hij er weer helemaal klaar
voor is. Wanneer Bas terug komt van de pizzaria weet hij even
niet wat hij moet zeggen, hij is blij verrast en krijgt weer moed
om toch door te gaan. Uit dit soort acties blijkt weer wat een
hechte groep het is. Gaat één van de auto’s sneller dan worden
de andere auto’s ernaast gezet en de instellingen gekopieerd,
alle vragen worden beantwoord en met elkaar worden oplossingen
gezocht. Het doel is om allemaal in de finale te komen
en daar gaan ze dan ook met zijn allen voor.
Aanvang races
Vrijdag begint met de officiële opening, er straalt niet veel
enthousiasme uit de rijders voor dit verplichte nummer, het is
nog koud en iedereen loopt weggedoken in zijn jas en sommigen
hebben zelfs hun muts op. De Japanners poseren wel graag