Buiten de Orde 2014 #2

uiten de orde
in het dorpje Venaus met de grond gelijk
gemaakt. Wij hebben de weg geblokkeerd.
Het ging om geweldloos verzet. Vervolgens
heb ik deelgenomen aan hun publieke
meetings en aan hun geldinzamelingen.
Er werd een onderzoek naar u opgestart. Waarover
gaat het?
De agenten van de DIGOS, het departement
dat belast is met terrorismeonderzoek,
hebben zich op 24 januari bij mij
gemeld met het bericht dat er een vooronderzoek
tegen mij geopend werd wegens
‘aansporing tot geweld’. Het onderzoek
kwam er na een klacht van de LTF die
dateert van september 2013. Het motief:
twee zinnen die op 1 september 2013
weergegeven werden in de Italiaanse versie
van de Huffington Post. Ik zei daarin:
‘De HST moet gesaboteerd worden’, en
vervolgens dat deze sabotageacties ‘noodzakelijk
zijn om te doen inzien dat de HST
een zinloos en schadelijk bouwproject is’.
Is het dan niet erg om op te roepen tot sabotage?
Mijn verklaring op de Huffington Post is een
mening. Het is enkel maar mijn standpunt
over dit project en over wat goed zou zijn
om te doen: de werken saboteren. Het
gaat dus niet om een actie. Ik ben niet op
een barricade gesprongen om de massa
op te hitsen. Sabotage is een vorm van
politiek verzet die zich niet alleen maar op
materieel vlak voordoet. Dat woord heeft
een veel bredere betekenis, een politieke
betekenis. Wanneer de volksvertegenwoordigers
zich in het parlement tegen een wet
verzetten, dan saboteren ze die op hun
manier. Ook staking is een vorm van sabotage.
En wanneer er iemand weigert een
bevel tot massavernietiging uit te voeren,
dan draagt hij of zij er ook toe bij dit te
saboteren. Er bestaat een morele plicht tot
ongehoorzaamheid. De magistraten hebben
mijn uitspraken genomen en ze tussen
aanhalingstekens geplaatst, zij hebben die
geïnterpreteerd om die te censureren. Dat
is net alsof men mijn woorden in de boeien
slaat. Vanuit mijn positie kan ik ze niet
bevrijden, ik kan ze alleen maar herhalen.
Is democratie niet gebaseerd op respect voor de
wet?
Democratie betekent ook de mogelijkheid
om dingen te veranderen. Maar het zijn
de minderheden die de zaken, de wetten,
de politiek in beweging brengen. Dat
is net zoals op wetenschappelijk gebied:
individuen zijn dikwijls doeltreffender dan
massa’s. Toen Copernicus De revolutionibus
orbium caelestium (Over de draaiende bewegingen
van de hemellichamen) schreef,
stond hij alleen. In Italië werd het verzet
tegen het fascisme gevoerd door kleine
groepjes vluchtelingen in de bergen. En
de twintigste eeuw was de eeuw van revoluties
die in het begin door minderheden
ontketend werden. In de jaren 1970, in de
tijd van de arbeidersstrijd in de fabrieken,
riep Lotta Continua, de beweging waar ik
lid van was, de arbeiders op de montageketens
te saboteren. Dat was noodzakelijk
om betere arbeidsomstandigheden af te
dwingen. En daarbij werd er niets vernield,
alleen de productiestroom.
De bescherming
van de lucht, van
de grond, van het
water: dat is iets
revolutionairs
Zo gaat dat bij ons: de overheid is immobiel,
dus zijn er soms activisten nodig om
de strijd te voeren in naam van een groter
aantal. Want in de Susevallei verdedigen
de mensen hun gezondheid. Ze strijden
tegen de vergiftiging van de vallei. En daar
gaat het om een massabeweging. Overal
waar er grote industrieën bestaan doen
er zich ecologische tragedies voor. De
bescherming van de lucht, van de grond,
van het water: dat is iets revolutionairs. En
de mensen die daar geboren zijn hebben
het recht er burgers te zijn en te beslissen
over de omgeving die ze willen.
Op welke manier heeft deze aanklacht te maken
met uw activiteit als schrijver?
Omdat het over woorden gaat. Zij zijn het
die beschuldigd worden. Als privé-persoon
kan ik me fysiek engageren, zoals toen ik
naar Joegoslavië getrokken ben toen daar
oorlog was. Maar als schrijver is het met
mijn geschriften dat ik me engageer. Dat
is een vanzelfsprekend, elementair engagement.
En uiteraard ben ik zeer gevoelig
voor het recht op meningsuiting.
Wie van de Italiaanse intellectuelen en kunstenaars
hebben u na uw tenlastelegging gesteund?
In september is er voor mij een petitie
gestart. De schrijver en acteur Ascanio
Celestini, de zangeres Fiorella Mannoia
en de toneelacteur Allessandro Gassman
hebben me persoonlijk hun steun betuigd.
Anders zouden de tv en de kranten er
niet over spreken. Het zijn altijd dezelfde
eigenaars…
Welke straf riskeert u?
De gevangenis. En mocht ik veroordeeld
worden, dan zal ik geen beroep aantekenen.
Vertaling: Johny Lenaerts
Bron:
Le Monde, 12 april 2014
11