voetvak_06_2023

Reportage
huisdieren heb ik geen problemen: ik zorg dat ik zelf een
nette, haarloze stoel heb en vraag een grote handdoek.”
NETJES AFWERKEN
Marijke hield het vak bij, vertelt ze: “In de loop van de jaren
heb ik de bijscholing diabetische voet gedaan. Ik maakte
ook harde spangen, beugels en ortheses, nu doe ik dat
niet meer. Dat is veel werk en dat moeten de jongere
collega’s maar doen. Aan medisch pedicure ben ik niet meer
begonnen. Het vak is wel veranderd. In de jaren tachtig
had ik vrijwel alleen ouderen als klanten. Nu komen er ook
jonge mensen die op vakantie mooie nagels en gladde
hielen willen hebben. Of jonge mensen die heel slechte
schoenen dragen en last hebben van eelt tussen de tenen.
Die komen alleen als ze pijn hebben. Ongeveer een derde
van mijn klanten zijn heren. Al mijn klanten zijn trouw. Als je
ze eenmaal hebt, dan blijven ze. De meeste mensen maken
gelijk weer een nieuwe afspraak. Standaard reserveer ik voor
iedereen een uur. Het voordeel van zo veel ervaring hebben,
is dat je gelijk ziet wat er moet gebeuren. Ik ken hun voeten
uit mijn hoofd. Ik neem altijd de tijd om de voet netjes af
te werken. Ik weet nog dat ik examen diabetische voet had
‘NETJES AFWERKEN KOST TIJD: DE
HIEL MOET NET ZO GLAD WORDEN
ALS DE BINNENKANT VAN JE ARM’
Marijke werkt altijd met een fijne eeltvijl de voeten netjes af.
gedaan en dat de examinator alle cursisten naar mijn model
liet kijken omdat ik het eelt zo mooi glad afgewerkt had. Dat
doe ik altijd met een platte grote eeltvijl: even alles nalopen,
want als je met water werkt, blijven er vaak rafeltjes achter.
Dan vind ik het niet netjes. De hiel moet net zo glad zijn als
de binnenkant van je arm. Al duurt dat vijf minuten meer, ik
kijk niet naar tijd. Daarna smeer ik de voet in met de balsem
van Gehwol. Dat merk heb ik al vanaf het begin in huis en ik
vind het prettig werken en ruiken. Verkopen doe ik niet, ik
ben niet zo zakelijk. Toen ik begon, vroeg ik negen gulden
Trouwe abonnee
Marijke heeft alle nummers van
VoetVak+ onder handbereik staan
in haar praktijk: “Ik ben toen
begonnen met het blad en vond
het altijd heel interessant.
Ik lees het helemaal en ben vooral
ge nteresseerd in de voeten
met problemen, de medische
onderwerpen.”
en mijn tarief is nog steeds bescheiden, 27 euro voor een
behandeling. Ik ga niet verhogen. Fooien neem ik liever ook
niet aan. Dan denk ik: je hebt zelf niet veel… maar soms
dringen ze aan en zeggen: ‘Koop er maar een bloemetje
van’.”
IK KAN NIET STILZITTEN
Marijke is nu drieënzeventig en kan nog steeds niet stilzitten.
“Veel klanten vragen bezorgd: ‘Je gaat toch nog niet
stoppen?’ Nee, ik hoef nu niet meer te werken voor mijn
inkomen, maar ik ga nog wel een beetje door als het kan. Op
maandag, dinsdag en woensdag bezoek ik klanten, soms
acht, soms maar vier op een dag. Ik verdeel het zoals het mij
goed uitkomt, inclusief drie avonden in de maand.
Het werk is nog altijd leuk en het geeft veel voldoening
als iemand weer pijnvrij weggaat. Ik vind het contact met
de mensen ook prettig. Mijn man is overleden en ik woon
alleen. Anders zie ik niemand meer. Ik kom bijvoorbeeld
maandelijks bij een mevrouw van 102. Die woont zelfstandig
en daar kan ik goed mee praten. Ze is erg bij en volgt het
nieuws op de voet. Ik kom er al zo’n 25 jaar en bij haar
verzorg ik ook de vingernagels. Ja, de klanten worden mét
mij ouder. Sinds november vorig jaar zijn al zeven oudere
klanten overleden. Daarom neem ik af en toe nieuwe klanten
aan, maar alleen als ze hier kunnen komen of niet te ver weg
wonen. Ik kan nu mijn klanten kiezen.
Uiteindelijk krijg je een band met iedereen. Als pedicure ben
je een soort maatschappelijk werker, maar daar heb ik geen
moeite mee. Ik ben altijd heel sociaal geweest en ik kan de
verhalen van de klanten goed van me afzetten. Door ervaring
12 | voetvak