voetvak_06_2023

Ondernemen
Door: Joyce de Wit
CONFRONTEREND
Soms kom je iemand tegen die je raakt. Onlangs sprak ik Peggy Suobo. Peggy is een
jonge vrouw uit Nigeria. Zij is als meisje van 15 in haar eentje naar Oekraïne gegaan om
daar te gaan studeren voor kinderarts.
In Nigeria zijn er geen goede medische opleidingen, in
Oekraïne wel. Dus vertrok Peggy met haar koffer in november
2020 naar Oekraïne. Kun je je indenken: vanuit een heerlijk
zonnig en warm land naar een koud, vreemd land. Een land
waar je de taal totaal niet kent. Waar je bij elk bezoek in de
supermarkt niet weet wat je moet kiezen omdat het eten zo
anders is dan je gewend bent. Een land waar je helemaal
niemand kent en geen familie, vrienden of kennissen hebt.
KENNIS OPSLURPEN
Peggy was zo vol van haar droom om kinderarts te worden,
haar stip op de horizon, dat ze, koste wat het kost, ervoor
ging. Ze leerde, maakte vrienden, ging uit en genoot. Haar
studie aan de Ternopil National Medical University vond
ze fantastisch, de kennis slurpte ze als een spons op. Ze
behaalde toets na toets en leerde ook nog Russisch.
OORLOG
Tot ze die ochtend in februari 2022 ’s morgens wakker werd
van haar telefoon. Een vriendin uit Engeland belde haar. Of
ze het nieuws al had gehoord. Peggy reageerde zoals een
jonge vrouw reageert als je haar ’s ochtends wakker belt:
“Natuurlijk niet, ik lag nog te slapen.” De oorlog met Rusland
was begonnen. In het land waar ze nog maar net was.
Zonder vader, zonder moeder, zonder mensen om zich heen
die haar konden beschermen.
Peggy bleef nog drie dagen in Oekraïne. Drie dagen van
hopen en bidden. Van angst omdat telkens opnieuw het
luchtalarm af ging. Ze bleef ’s nachts wakker, vol adrenaline
om klaar te staan om te vluchten.
WACHTEN AAN DE GRENS
Na drie dagen vertrok ze. Met negen mensen in een te
kleine auto. Naar de grens met Hongarije. Uren, dagen heeft
ze daar gestaan, wachtend om weg te kunnen. Ze kwam
in Nederland aan op het Centraal Station in Utrecht en had
geen idee waar ze heen zou kunnen. Via via kwam ze in
contact met een gezin in Reeuwijk. Daar was ze welkom. Dit
gezin was als een geschenk uit de hemel.
EEN GESCHENK
Maar ook dit meisje is een geschenk. Ik las haar verhaal in
ons plaatselijke dorpskrantje. Gelijk wist ik dat ik haar wilde
vragen om te gast te zijn op mijn live-dag, de dag dat al
mijn klanten en oud-klanten naar mij thuis op de boerderij
komen. Deze vrouw had namelijk een verhaal te vertellen.
Een verhaal over vertrouwen hebben, over blijven geloven en
blijven doorzetten.
Ze kwam. Heel timide, want ze vond zichzelf niet heel
bijzonder. En ze vertelde haar verhaal. De lessen die zij ons,
volwassen vrouwen, leerde, waren zo confronterend dat we
er stil van werden. Dat er tranen vielen.
INNERLIJK WETEN
Peggy, nog geen twintig jaar oud, heeft zo’n geweldig doel
voor ogen. Zoveel vertrouwen. Ik vroeg haar hoe zij het
46 | voetvak