voetvak_06_2023

flinke hekel had aan die pijn. Goed, ik hield dat in mijn
achterhoofd en we gingen aan de slag. Ik sneed de eerste
laag eraf met mesje 10, ging verder met mesje 15. Er kwam
een middenmaat clavus tevoorschijn, wel diep, dat kon ik
zien. Het eelt bovenop voelde ook vrij hard. Ik wilde verder
gaan met frezen, het snijden van clavi is nooit mijn sterkste
punt geweest. En toen begon het. Ik hield mijn handstuk bij
haar voet en ze begon al te trekken. Ze maakte wel duidelijk
dat het meer de angst voor de pijn, dan daadwerke lijke pijn
was, maar ze bleef terug trekken. Zo werd het toch lastig
behandelen. We spraken af dat ze pijn zou aangeven en tot
die tijd zou ik braaf doorbehan delen. Met haar voet in de
‘houdgreep’ gingen we dapper door.
AUW!
Op een gegeven moment hoorde ik een geschrok ken en érg
gemeend “auw”. Ik kon niet goed zien waarom het nu ineens
zo’n pijn deed, want ik zag nog wel de harde stukjes van mijn
freesje schieten, dus ik zat nog niet in de huid. Bij het goed
kijken naar mijn werkveld zag ik een stukje huid uitsteken in de
linkerbovenhoek van de clavus. Zou dit de pijn veroorzaken? Ik
besloot te palperen en inderdaad, dat gaf pijn. Om het eilandje
van huid zat een groef van eelt. Die moest wel weg, wat dat
eelt zorgde ervoor dat het eilandje van huid klem zat en dus
voor veel pijn zorgde. Met mijn kleinste bolkopje ging ik aan de
slag. En toen had ik haar pas écht achterin de stoel van pijn.
NEUROVASCULAIRE CLAVUS
Ik had echt wel door dat ik voorzichtig te werk moest gaan.
Een stukje huid tussen allemaal keihard eelt… het idee alleen
al geeft me de kriebels. Maar dit was toch iets anders. De pijn
die ik veroorzaakte was écht heftig. Tot die tijd dacht ik dat je
bij een neurovasculaire clavus ook altijd bloed had in de
clavus. Dit bleek dus niet waar. Deze plek kon namelijk,
afgaande op de pijn, niets anders zijn dan doorsponnen met
een zenuw. Hoe ging ik dit aanpakken? Want om de pijn heen
werken zorgde er alleen maar voor dat het met de tijd erger
zou worden. Dat eilandje huid zou namelijk steeds verder in
de knel komen en dus voor meer zenuwbedrading en pijn
zorgen. Samen met mevrouw B. maakte ik ‘werkafspraken’. Ze
zou elke zes weken komen voor een behandeling. Tijdens het
werken aan de clavus vertelt ze me wanneer ze pijn heeft. Ik
werk tegen haar neiging om weg te trekken in. Als ze wil dat ik
Clavus bij
mevrouw B.
na de laatste
behandeling.
Als clienten zelf ‘aanklooien’ met mesjes moeten je alarmbellen afgaan.
stop, vertelt ze me dat. Zulke afspraken vragen vertrou wen en
dat betekent dus dat je je eraan houdt. Ik vertel dan ook altijd
heel duidelijk wat ik aan het doen ben en wat ik ga doen nadat
zij pijn voelt, zoals: “Nog een heel klein stukje weghalen.” Of:
“Ik ben klaar bij de pijn, de andere hoek nog even.”
NIET ALTIJD LEUK
De cliënt pijn doen tijdens een behandeling vind ik niet leuk.
Ik zeg altijd gekscherend dat ik geen tandarts ben (excuses
aan alle lieve, zorgende tandartsen). Maar in sommige
gevallen weet ik enorm goed waarom ik mensen af en toe
pijn doe en mevrouw B. is zo’n geval. Inmiddels zijn we jaren
verder, schrikkend van pijn, doorbehandelend als er dan
ineens een hard stukje eelt bereikbaar is, communicerend
over wat wel en niet haalbaar is. En we maken nog steeds
vooruitgang. Toegegeven, dit ligt ook echt aan andere
schoenkeuzes. Maar het doorzetten van beide kanten legt
ons geen windeieren. De clavus wordt steeds oppervlakkiger
en tijdens de laatste behandeling kon ik het eilandje van huid
in de clavus eigenlijk niet meer zien. Super gaaf.
WAT WERKT WEL EN NIET?
Bij een neuro-clavus is geen standaard passende werkwijze.
Voorzichtig werken, contact houden met je cliënt over wat
wel en niet te verdragen is, dat moet sowieso. Maar qua
instrumenten heb ik inmiddels van alles wel gehad. Zoals
‘gewone’ bolkopjes en dan van groot naar klein en weer terug
werken om de conusvorm van de clavus goed te verwijderen.
Getande bolkopjes, snijtechnieken. Van alles. Voor mij en
mevrouw B. is er niet echt één ideaal instrument. Nou ja, als
er één zou zijn, is het ‘klein’. Waar ik haar mee behandel, is zo
klein mogelijk. Soms mijn kleine getande bolkopfreesje,
soms mijn fissurfrees, soms mijn gewone kleine bolkop. Zo
klein mogelijk voor het gebied waar ik bezig ben. En dan goed
opletten. Er zijn momenten dat ze een getande bolkop
eigenlijk niet meer verdraagt, maar een fissuurfrees wel
weer. Snijden van deze clavus is mij nooit goed gelukt. Ik ben
er hoe dan ook geen kei in, maar het gaf in dit geval teveel
trekkrachten om comfortabel te zijn. Die techniek hebben we
dus van de keuzelijst geschrapt.
SAMEN
Zo is ook hier het devies om het samen te doen. Samen
praten over wat wel en niet prettig is, samen bepalen wat je
wel en niet behandelt en hoever je daarin gaat, samen
handelen naar wat te verdragen is door de cliënt. Op de lange
termijn levert dit jou én je cliënt veel op. Een waardevolle
werkrelatie, prettige gesprekken en een steeds minder
vervelend wordende clavus als toegift.
voetvak | 19