voetvak_06_2023

De casus van Kasius
Door: Karin Kasius
ALS DE
SCHRIK
ER GOED
IN ZIT...
Cliënten die hun voet ineens terugtrekken,
laten me altijd schrikken. Nog steeds.
Ook na bijna tien jaar pedicuren bezorgen
‘terugtrekkers’ me problemen. En ik laat
hen weer schrikken met mijn gilletjes,
plotselinge uithalen en een handstuk dat
van schrik alle kanten op vliegt. Ook al
weet ik dat het gaat komen, toch overkomt
het me steeds weer.
Ik snap dat cliënten soms schrikken van pijn, een gek gevoel of
een branderige sensatie. Pedicures werken nu eenmaal niet
helemaal pijnloos. Collega’s die dit beloven, geloof ik niet. We
behandelen problemen, bij problemen hoort pijn en als iets al
pijn doet, kan ik het zeker niet pijnloos verwijderen. Uiteraard is
ons doel wel om zo min mogelijk pijn te veroor zaken. Ik vind
het oprecht vervelend als ik iemand pijn moet doen. Alleen:
soms is het niet anders. Soms is het echt nodig om nét tegen
dat randje aan te werken om op de lange termijn een beter
resultaat te krijgen. Zo ook met mevrouw B.
DRUKBEZETTE VOETEN
Mevrouw B. komt al lang bij mij en is vrolijk met mijn praktijk
meeverhuisd van Reeuwijk naar Rotterdam. Ze is zelf een
zorgprofessional, neemt haar voeten serieus en reist dan ook
met alle liefde wat langer naar ons. Ze staat lange dagen
tijdens haar werk als verloskundige, geeft massages en is in
haar vrije tijd ook erg actief. Kortom, haar voeten krijgen
enorm veel te verduren. En omdat ze ook nog eens van mode
en mooie schoenen houdt, maakt ze het haar voeten niet per
se gemakkelijker. Veel gesprekken hebben we gehad over
schoeisel, met name over de breedte van schoenen.
Mevrouw B. vormt namelijk erg snel likdoorns, zowel
interdigitaal als plantair. En bij al dat staan doen die likdoorns
pijn. Eén likdoorn op haar voorvoet heeft ze al jaren.
MESJE
Toen ze voor het eerst bij mij kwam, was ik nog redelijk vers
van de opleiding. Een docent had eens benoemd dat er
alarmbellen af moeten gaan als cliënten zelf aanklooien met
mesjes. Een cliënt komt namelijk niet zomaar aan medische
mesjes en zelf behandelen kan jouw professionele
behandelplan behoorlijk in de war schoppen. “Altijd goed
doorvragen hoe iemand eraan komt,” drukte ze ons op het
hart. Bij onze eerste afspraak vertelde mevrouw B. dat ze
regelmatig zelf het eelt verwijderde van de clavus onder MTP 1
rechts. Ik vroeg waarmee en ze antwoordde “met een mesje”,
alsof het de natuurlijkste zaak van de wereld was. Met al mijn
stekels omhoog vroeg ik haar hoe ze dan aan die mesjes
‘BIJ EEN NEUROVASCULAIRE
CLAVUS IS GEEN STANDAARD
WERKWIJZE’
kwam? Dat was het moment dat ik erachter kwam dat ze
verloskundige van beroep is en dus best handig is met
messen. Ik zette mijn argwaan opzij en samen keken we wat er
nu echt aan de hand was met die clavus. Want hij gaf haar
eigenlijk altijd pijn. Ze was toen al een redelijk trouwe, doch
onregelmatige pedicurebezoekster, maar ze redde het niet
tussen de behandelingen door zonder zelf aan de slag te gaan.
Ik bekeek de plek en vond een clavus. Mevrouw B.
waarschuwde me dat het behandelen pijn deed en dat ze een
18 | voetvak