Vitskapsteoretiske stridsmål og ordskiftet om høgare utdanning i ...

More documents

Recommendations

Info

forfekta? Var ikkje motekspertisen berre akademias naive bidrag til avgrensa særinteresser i distrikta? Desse og fleire kritiske spørsmål , kunne ha vore tekne opp til drøfting, men det vil føra for langt å gå i gang med dette. Rett nok har me påpeika at Skjervheim i påfallande liten grad henta sin empiri frå Ottosenkomiteens utreiingar, då desse utgreiingane var sett på dagsorden på Voss i 1968. Men i det store og heile har me teke filosofane på ordet og ikkje undersøkt, slik historikarar ofte plar gjera, om aktørane har andre interesser (vikarierande motiv) enn dei argumenta som kjem fram i det offentlege. Men ein slik mistankens hermeneutikk har me ikkje hatt rom for. Me har måtta avgrensa oss til å undersøka sambandet mellom vitskapsteorisk ordskifte og politisk engasjement, og har på denne måten prøvd å ringa inn filosofanes motivkrins for å ta del i det politiske ordskiftet. Filosofisk påminning, politisk uro I innleiinga til boka han redigerte med essays av Hans Skjervheim, skriv Harald Grimen: Skjervheim er ein politisk interessert filosof som, via ei essayistisk form for deltaking i debattar, freistar minne oss på visse ting, som i praktisk politikk og politisk teori kan bli gløymde, ofte med fatale verknader. 23 I artikkelen Universitetsreform og ideologi var Skjervheim medviten om at filosofien si oppgåve var å stilla grunnleggjande og omfattande spørsmål. I ordskiftet om høgare utdanning mot slutten av 1960-åra, engasjerte Skjervheim og Skirbekk seg med både med påminningar og med å stilla store spørsmål. Ovanfor har me påvist eit visst samband mellom engasjementet i ordskiftet om høgare utdanning og vitskapsteoretiske spørsmål som filosofane var opptekne av. Grunnlaget var kritikken av positivistisk vitskapsteori sitt skilje mellom subjekt og objekt i samfunnsvitskapen, hevdinga av at vitskapleg verksemd var fri for interesser og verdiar, og i det heile freistnaden på å gjera naturvitskapen til mal for vitskapane om menneske og samfunn. Det einsidige og mangelfulle i desse tilnærmingane på det vitskaplege planet, kunne få politiske og demokratiske konsekvensar på samfunnplanet, om tilnærmingane fekk vera einerådande i politikkutforminga. Argumentasjonen for ein motekspertise sto nett i spenninga mellom det vitskaplege planet og samfunnsplanet. Motekspertisen skulle gjennom si vitskaplege verksemd sikra at argument og omsyn som ikkje kom til orde om sentraladministrasjonens ekspertise vart einerådande, vart velfundert, kom fram i lyset og vart del av det demokratiske ordskiftet. Filosofane fann tendensar og teikn til positivisme, scientisme eller teknokrati i utgreiingane frå Ottosenkomiteen, og i sentrale krefter knytt til Arbeidarpartiet og sosialdemokratiet. Truleg fordi utgreiingane skulle vera grunnlaget for den sentrale politikkutforminga og dermed for samfunnet og demokratiet for fleire tiår framover, vart desse tendensane og teikna framstilt som store både vitskapelege og politiske trugsmål. Når den politiske uroa 23 Grimen (1996) 20
vart stor nok fekk dei milde filosofiske påminningane karakter av å vera tydelege og høglydte åtvaringar. 21
Page 1 and 2: Essay i vitskapsteori Vestnorsk Net
Page 3 and 4: VITSKAPSTEORETISKE STRIDSMÅL OG OR
Page 5 and 6: ygdesamfunn og område der nynorske
Page 7 and 8: DEL II - DRØFTING Distriktshøgsku
Page 9 and 10: Nypositivismen kan karakteriserast
Page 11 and 12: I høve til kritikken av positivism
Page 13 and 14: Scientisme og teknokrati Som den me
Page 15 and 16: at Skirbekk skreiv at Poetokratiets
Page 17 and 18: omgrepet frå tysk idealisme. Han s
Page 19: DEL III - AVSLUTNING Fråværet av

Vitskapsteoretiske stridsmål og ordskiftet om høgare utdanning i ...

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?