notlar 24 (pdf) - Bilim ve Sanat Vakfı

ya da bir gün Güneş gibi batacaktı, gelip geçiciydi ama var oldukça orada refahve huzur içinde yaşanmalıydı. Can havliyle ve sanki Şah’ın gidişinin ardındansürgün olduğu Fransa’dan dönen Humeynî’yi uçağın merdivenlerinde karşılamayaçıkarcasına, basamakları tırmandı. Merdivenden vakarla ve metanetleinen Humeynî’nin elinden tuttuğunda, onunla birlikte, her şeyi geride bıraktığı,geçmişini gölgeleyen her şeyden kurtulduğu, zamanda ve mekânda farklıbir boyuta geçtiği duygusuyla –siyah küpün içindeki sarı kaydıraktan boş alanakayar gibi– bahçeye kaydı. Bahçe, sessiz, sakin ve huzurluydu. Binlerce yıllıkdingin İran bahçelerini andırıyordu. Gerçi bahçenin de siyah duvarları vardıfakat bu duvarlar dinî mekânların huzur veren, koruyup kollayan duvarlarınabenziyordu. Zalimlikler karşısında kıyam eden ancak hunharca şehit edilen Hz.Hüseyin’in acısına milletçe yas tutulurken, geçmişi diri tutmak, yaşanmışlıklardanders alınmasını sağlamak, direnişin sürdürülmesini sağlamak için de camilerinduvarları siyaha boyanırdı. Bu siyah, o siyahtı.İranlı şimdi her şeye baştan başlayabilir, dünyasını ve ahiretini orada yenideninşa edebilirdi. Dünyasını kurtardığı ölçüde ahiretini de kurtarmış olacaktı.Buradaki yoksunluk öbür taraftaki zenginlikti. Bahçedeki sarmal beyaz merdivende onu sergi alanının üstündeki asma kata, yani cennetin en güzel köşklerineçağırmıyor muydu? Vaatler de bu düşüncesini destekliyordu. Gerçi bahçeninbir duvarında okuyamadığı bir yazı vardı. Yazı ışıklı ve harfleri bitişikti. Yeni birbaşlangıç yapmıştı, şimdi ayrıntılarla uğraşacak zaman değildi. Zamana bırakmalıydıbazı şeyleri. Önemsemedi. Bahçeye verdi kendini. Gezdi, dokundu, tanıdı.Yıllar geçti. İranlı dünyası için çalışırken dindar yöneticileri yurttaşlarının ahiretiiçin çalıştı; yerin ve göğün şeytanlarıyla uğraştı. En büyük düşmandı şeytan.Ondan olabildiğince korunmalı, hatta onu yok etmek için politikalar geliştirmeli,buna göre yaşamalıydı. Bahçenin siyah duvarı şeytanlara karşı bir kalkandı. Duvardurdukça vaatlerin gerçekleşmesi olasıydı.Vaatler durmaksızın tekrarlanıyordu ama gerçekleşmiyorlardı. Zamanla vaatçises boğuklaştı, sustu. Yeni bir şey yoktu, eskiler tekrarlanıyor, tekrarlar birkısır döngüye yol açıyordu sanki. Ortaya konulmuş bir politika da yoktu; kısa sürelistratejiler geliştiriliyordu. Yine de umut etti. Bekledi. Sonra gözü yazıya takıldı.Bir kez daha baktı yazıya. Çözdü: ÖZGÜRGÜNLERİNİZSAYILI yazıyordu. Anlamveremedi önce. Sonra düşündü. Anlamlar yüklediği siyah duvarların yakıngeçmişinde hatırladığı kara duvarlara dönüşebileceği korkusu sardı içini. Zaten,kendilerinden kaçtığı dışarıdaki gürültüler de çoktan dinmişti. Merak etti. Bahçedençıkmak istedi ancak bir çıkış kapısı bulamadı.Güncel Sanat Notları13