Implementacja prawa klimatyczno-energetycznego UE ... - ClientEarth

sprawie nie dokonały należytej analizy danych podanych
przez inwestora w przedmiocie CCS-readiness, i nie nałożyły
w decyzji kończącej postępowanie odpowiednich obowiązków
na inwestora w odniesieniu do analizy wymaganej
przez art. 9a Dyrektywy LCP, który został wprowadzony
Dyrektywą.
Brak działania organów administracji publicznej w ww.
przedmiocie wynika z faktu braku transpozycji Dyrektywy
do krajowego porządku prawnego – organy administracji
publicznej, a także sądy administracyjne nie uznają bezpośredniego
skutku Dyrektywy, toteż stoją na stanowisku,
że organy władzy publicznej nie mogą nałożyć na inwestora
obowiązku wynikającego z art. 9a ww. Dyrektywy bez
odpowiednich rozwiązań w prawie polskim.
Konsekwencje takiego stanowiska widać w mniejszym
stopniu w sprawie Elektrowni Północ z uwagi na działania
samego inwestora, natomiast w większym stopniu są one
widoczne w sprawie Elektrowni Opole.
c) Elektrownia Opole
Rozbudowa Elektrowni Opole obejmuje rozbudowę istniejącej
elektrowni m.in. o dwa bloki energetyczne o mocy
elektrycznej brutto ok. 900 MW każdy.
We wrześniu 2011 r. Fundacja ClientEarth Poland zaskarżyła
decyzję ustalającą środowiskowe uwarunkowania
zgody na realizację przedsięwzięcia, wskazując m.in., że
organy prowadzące postępowanie nie nałożyły na inwestora
obowiązku przeprowadzenia oceny CCS-readiness,
na zasadzie art. 9a Dyrektywy LCP.
Wyrokiem z dnia 12 stycznia 2012 r. Wojewódzki Sąd
Administracyjny w Warszawie (sygn. IV SA/Wa 1757/11)
uchylił ww. decyzję, wskazując m.in., że winna była zostać
zastosowana pro-unijna wykładnia odpowiednich przepisów
krajowych tak, aby nadać skutek art. 9a Dyrektywy
LPC, tj. tak, aby nałożyć na inwestora obowiązek przeprowadzenia
oceny CCS-readiness.
Wyrokiem z dnia 2 października 2012 r. (sygn. II OSK
1246/12) Naczelny Sąd Administracyjny uchylił powyższy
wyrok WSA w Warszawie i przekazał temu sądowi sprawę
do ponownego rozpoznania, w uzasadnieniu stwierdzając
m.in., że pro-unijna wykładnia odpowiednich przepisów
krajowych nie była możliwa, a nadto bezpośrednie stosowanie
nietransponowanego art. 9a Dyrektywy LPC nie
jest możliwe. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy WSA
w Warszawie był zobowiązany – z uwagi na treść art. 190
ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu
przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z
2012, poz. 270, z późn. zm.) – zgodzić się z NSA, co też
uczynił w wyroku z dnia 19 lutego 2013 r. (sygn. IV SA/Wa
2652/12), oddalając skargę Fundacji ClientEarth Poland.
We wszystkich ww. wyrokach sądy stwierdziły, że Polska
naruszyła prawo unijne przez to, że nie transponowała
Dyrektywy, której termin na transpozycje minął w połowie
2009 r., przy czym w przypadku wyroków z dnia 2 października
2012 r. oraz 19 lutego 2013 r., Naczelny Sąd
Administracyjny i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
uznały, że jedynym powodem, dla którego argument
naruszenia art. 9a Dyrektywy LCP nie mógł się
ostać, był brak obowiązywania w prawie polskim odpowiednich
przepisów dotyczących oceny CCS-readiness.
8. Realizacja celu Dyrektywy
Z uwagi na brak transpozycji oraz właściwej implementacji
Dyrektywy, jej cel nie został w Polsce osiągnięty.
9. Postępowanie wszczęte przez
Komisję Europejską
W dniu 18 lipca 2011 r. Komisja Europejska podjęła decyzję
o wszczęciu przeciwko Polsce postępowania w sprawie
braku transpozycji Dyrektywy (nr sprawy 2011/0909).
W dniu 8 maja 2013 r. Fundacja ClientEarth Poland skierowała
do Komisji Europejskiej skargę przeciwko Polsce,
zarzucając jej naruszenie prawa unijnego przez brak właściwej
implementacji Dyrektywy w kontekście sprawy Elektrowni
Opole. Skarga ta w chwili obecnej jest analizowana
przez odpowiednie służby Komisji Europejskiej.
43