Implementacja prawa klimatyczno-energetycznego UE ... - ClientEarth

More documents

Recommendations

Info

a) mający wystarczający interes lub ewentualnie; b) podnoszący naruszenie prawa, gdy administracyjne procedury prawne państwa członkowskiego wymagają tego jako warunku koniecznego, mieli dostęp do procedury odwoławczej przed sądem lub innym niezależnym i bezstronnym organem ustanowionym ustawą, by zakwestionować materialną lub proceduralną legalność decyzji, działań lub zaniechań, z zastrzeżeniem przepisów niniejszej Dyrektywy dotyczących udziału społeczeństwa. Państwa członkowskie ustalają, co stanowi wystarczający interes lub naruszenie prawa, zgodnie z celem udzielenia zainteresowanej społeczności szerokiego dostępu do wymiaru sprawiedliwości. W tym celu interes wszelkich organizacji pozarządowych spełniających wymogi, o których mowa w art. 1 ust. 2, uważa się za wystarczający. Takie organizacje uważa się również za mające prawa, które mogą zostać naruszone. 4. Termin wejścia w życie Dyrektywy Dyrektywa weszła w życie w dniu 17 lutego 2012 r. 5. Termin implementacji Dyrektywy w prawie polskim Dyrektywa nie określa terminu dla przyjęcia rozwiązań krajowych mających na celu wdrożenie Dyrektywy, albowiem stanowi ona jedynie kodyfikację istniejących rozwiązań prawnych, które już zostały implementowane. 6. Transpozycja Analizując transpozycję Dyrektywy, trzeba przede wszystkim nadmienić, że stanowi ona próbę ujednolicenia przepisów unijnych, dotyczących oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, zawartych dotychczas w Dyrektywie Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne zmienionej dyrektywami: (i) Rady 97/11/WE, (ii) Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/35/WE oraz (iii) Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE (Dz. Urz. WE L 175 z dnia 5 lipca 1985, str. 40, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 1, str. 248, z późn. zm.). Okoliczność ta jest istotna, jeśli się zważy, że krajowe przepisy w zakresie oceny oddziaływania na środowisko, ujęte w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2008, Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.) (dalej: „ustawa o ocenach”) oraz przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie, uchwalone zostały jeszcze w okresie obowiązywania Dyrektywy 85/337/EWG, toteż okoliczności towarzyszące uchwaleniu tych przepisów są pomocne w ocenie obecnego stanu transpozycji Dyrektywy do prawa polskiego. Ustawa o ocenach uchwalona została z dwóch powodów. Po pierwsze, stanowiła ona próbę usprawnienia procesu dokonywania oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięć wywierających istotny wpływ na środowisko. Po drugie, i co wyraźnie podkreślono w uzasadnieniu ustawy o ocenach 4 , stanowiła ona próbę uwzględnienia zarzutów Komisji Europejskiej odnośnie do nieprawidłowej transpozycji Dyrektywy 85/337/EWG, sformułowanych w sprawie nr 2006/2281. Zarzuty te dotyczyły m.in. niewłaściwej transpozycji: (i) sposobu i zakresu powiadamiania społeczeństwa oraz sposobu zapoznawania społeczeństwa z dokumentacją sprawy oraz możliwości składania uwag i wniosków, (ii) pojęcia „zainteresowanej społeczności” oraz (iii) pojęcia „zezwolenia na inwestycję”, co z kolei rzutowało na nieprawidłowe rozwiązanie problemu etapu, na którym ma zostać przeprowadzona ocena oddziaływania na środowisko. Z uwagi na powyższe można więc powiedzieć, że obecne przepisy ustawy o ocenach oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie stanowić powinny właściwą transpozycję przepisów Dyrektywy 2011/92/UE. I tak, przede wszystkim, ustawa o ocenach transponuje pojęcia zawarte w Dyrektywie. Uwaga ta odnosi się zwłaszcza do pojęć „zezwolenia na inwestycję” oraz „zainteresowana społeczność”, do których transpozycji Komisja Europejska miała poważne zastrzeżenia. „Zezwolenie na inwestycję” w polskim prawie odnosi się do dwóch decyzji, tj. decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia oraz decyzji końcowej zezwalającej na podjęcie działalności w stosunku do danego przedsięwzięcia. Skoro zatem, w myśl Dyrektywy, przez „zezwolenie na inwestycję” należy rozumieć „decyzję właściwej władzy lub władz, na podstawie której wykonawca otrzymuje prawo do wykonania przedsięwzięcia”, to ustawa o ocenach słusznie nakłada obowiązek dokonania niejednej oceny oddziaływania na środowisko – jednej „samodzielnej” prowadzącej do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, i – o ile taka konieczność zostanie stwierdzona przez właściwy organ z uwagi na brak dostatecznych danych przy pierwszej ocenie oddziaływania na środowisko – drugiej oceny na etapie wydawania decyzji bezpośrednio umożliwiającej realizację przedsięwzięcia (np. na etapie wydania pozwolenia na budowę). Można w tym miejscu powtórzyć za K. Gruszeckim (Komentarz do art. 88 ustawy o ocenach, System prawniczy LEX OMEGA, stan prawny na dzień 31 stycznia 2013 r.), że ustawa o oce- 4. Druk sejmowy VI kadencji nr 768, http://orka.sejm.gov.pl/Druki6ka.nsf/0/AA43EF8B99A49D1DC125748D003C8B61?OpenDocument 95
96 nach, słusznie wymagając oceny na różnych etapach procesu inwestycyjnego, nasuwa pewne zastrzeżenia co do jej zgodności z postanowieniami art. 2 ust. 1 Dyrektywy, albowiem w art. 88 ust. 1 ustawy o ocenach wprowadzone zostało ograniczenie możliwości przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko jedynie do przedsięwzięć wymienionych w art. 72 ust. 1 pkt 1, 10, 14 i 18 ustawy o ocenach, co może ograniczyć zdolność Polski do podjęcia wszystkich niezbędnych środków, pozwalających na właściwą ocenę skutków środowiskowych wynikających z realizacji przedsięwzięcia. Prawo krajowe w sposób zasadniczo zgodny z Dyrektywą normuje problematykę udziału społeczeństwa w procedurze oceny oddziaływania na środowisko. Z zastrzeżeniem pewnych wyjątków, ustawa o ocenach zgodnie z Dyrektywą zapewnia bezpośrednie podanie do publicznej wiadomości bez zbędnej zwłoki licznych informacji, m.in. o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji, możliwości zapoznania się z niezbędną dokumentacją sprawy (w tym wniosku o wydanie decyzji wraz z wymaganymi załącznikami), sposobie i miejscu składania uwagi i wniosków. Wyjątkiem, o którym mowa wyżej, jest wynikający z art. 85 ust. 3 ustawy o ocenach obowiązek podania do publicznej wiadomości informacji o wydanej decyzji, możliwościach zapoznania się z nią oraz z dokumentacją sprawy. Zgodnie z art. 9 Dyrektywy, kiedy decyzja o przyznaniu lub odmowie wydania zezwolenia na inwestycję zostaje podjęta, właściwy organ lub organy informują o niej społeczeństwo zgodnie z odpowiednimi procedurami, podając do wiadomości społeczeństwa m.in. treść decyzji i związane z nią warunki. W przepisie art. 85 ust. 3 zachodzi zatem „niezgodność z art. 9 Dyrektywy 2011/92/UE, zakładającym bezpośrednie informowanie o treści rozstrzygnięcia” (A. Haładyj, Podanie do publicznej wiadomości i obwieszczenie w przepisach prawa ochrony środowiska, Prawo i Środowisko, 2012, nr 2, str. 79). Ustawa o ocenach (art. 44) właściwie realizuje obowiązek określony w art. 11 Dyrektywy, by członkowie zainteresowanej społeczności mający wystarczający interes lub podnoszący naruszenie prawa, gdy administracyjne procedury prawne państwa członkowskiego wymagają tego jako warunku koniecznego, mieli dostęp do procedury odwoławczej przed sądem lub innym niezależnym i bezstronnym organem ustanowionym ustawą, by zakwestionować materialną lub proceduralną legalność decyzji, działań lub zaniechań. Zakres oceny oddziaływania na środowisko określony został w art. 62 ustawy o ocenach, który transponuje art. 3 Dyrektywy. Dyrektywa rozróżnia dwa rodzaje przedsięwzięć: (i) te, które zawsze znacząco oddziałują na środowisko i wobec których ocena oddziaływania jest konieczna, oraz (ii) te, które wymagają takiej oceny wówczas, gdy państwo członkowskie tak ustali. Przedsięwzięcia, o których mowa wyżej w pkt (i), wymienione zostały w Załączniku I Dyrektywy, zaś te, o których mowa w pkt (ii), wymienione zostały w Załączniku II Dyrektywy. Obydwa ww. załączniki zostały transponowane do prawa polskiego w drodze Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010 r., Nr 213, poz. 1397, z późn. zm.). Kryteria selekcji przedsięwzięcia należącego do kategorii (ii) ujęte zostały w art. 63 ustawy o ocenach, który stanowi transpozycję Załącznika III Dyrektywy. Wymagania Dyrektywy w zakresie samej procedury w sprawie oceny oddziaływania na środowisko ujęte zostały zasadniczo w Dziale V ustawy o ocenach w sposób zgodny z Dyrektywą. Obowiązek państwa członkowskiego zapewnienia, by wykonawca dostarczył informacje określone w Załączniku IV Dyrektywy w odpowiednim zakresie, oraz by na życzenie wnioskodawcy przed złożeniem wniosku o zezwolenie na inwestycję właściwy organ wydał opinię na temat informacji, jakie mają być dostarczone przez wykonawcę, skodyfikowany został w Rozdziale 2 Działu V ustawy o ocenach, w którym umieszczono przepisy dotyczące raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko oraz umożliwiające wykonawcy (wnioskodawcy) złożenie karty informacyjnej przedsięwzięcia wraz z wnioskiem o ustalenie zakresu raportu, jak również nakładające na organ prowadzący postępowanie zasięgnięcie opinii właściwych organów (w tym m.in. regionalnego dyrektora ochrony środowiska), co wypełnia obowiązek określony w art. 5 Dyrektywy. Ustawa o ocenach określa organy, które winny być konsultowane w ramach procedury oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, oraz określa sposób konsultacji, tym samym transponując art. 6 ust. 1 Dyrektywy. Procedura w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko wymagana przez art. 7 Dyrektywy transponowana została do prawa polskiego przepisami ujętymi w Dziale VI ustawy o ocenach. 7. Implementacja Zasadniczo właściwa transpozycja Dyrektywy, dokonana ustawą o ocenach oraz rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010, Nr 213, poz. 1397, z późn. zm.) nie przekłada się na całkowicie właściwą implementację Dyrektywy. Dla osiągnięcia celu Dyrektywy konieczne jest przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko na podstawie odpowiednich informacji dostarczonych przez wykonawcę (tj. przede wszystkim karty informacyjnej przedsię-
Page 1 and 2:
Implementacja prawa klimatyczno-ene
Page 3 and 4:
Implementacja prawa klimatyczno-ene
Page 5 and 6:
Wstęp Maria Magdalena Kenig-Witkow
Page 7 and 8:
Główne zasady prawa Główne zasa
Page 9 and 10:
go, dyrektywa i tak stanie się „
Page 11 and 12:
12 Dyrektywa w sprawie handlu upraw
Page 13 and 14:
zostać wykorzystane na jeden lub w
Page 15 and 16:
Ustawa z dnia 28 kwietnia 2011 r. n
Page 17 and 18:
W odniesieniu do aukcji uprawnień
Page 19 and 20:
Dyrektywa w sprawie odnawialnych ź
Page 21 and 22:
3.1.2. Dojście do krajowego celu 2
Page 23 and 24:
g. Obowiązki informacyjne OSP i OS
Page 25 and 26:
6.1.2. Obowiązek wprowadzenia śro
Page 27 and 28:
celu Polski w zakresie OZE, a więc
Page 29 and 30:
Docelowy i pożądany, możliwie na
Page 31 and 32:
Dyrektywa w sprawie odnawialnych ź
Page 33 and 34:
ność uzyskiwania progresywnego og
Page 35 and 36:
36 w zakresie energii ze źródeł
Page 37 and 38:
Dyrektywa w sprawie skladowania dwu
Page 39 and 40:
operator niezwłocznie powiadomił
Page 41 and 42:
jednak nadmienić, że przepisy te
Page 43 and 44: Dyrektywa w sprawie efektywności k
Page 45 and 46: 46 1. Tak: A. Damasiewicz, Efektywn
Page 47 and 48: w zakresie oszczędności energii z
Page 49 and 50: Ponadto, zgodnie z art. 10 ust. 3 U
Page 51 and 52: Należy jednak zaznaczyć, że Kraj
Page 53 and 54: nia działań zmierzających do zwi
Page 55 and 56: Ponieważ, jak wynika z Raportu, is
Page 57 and 58: Dyrektywa w sprawie ekoprojektu dla
Page 59 and 60: nia CE oraz wydawania deklaracji zg
Page 61 and 62: nawcze mogą wymagać od producenta
Page 63 and 64: Dyrektywa w sprawie informacji o zu
Page 65 and 66: 66 sprzedaży. „Oddawanie do uży
Page 67 and 68: wych 7 , zmywarek do naczyń dla go
Page 69 and 70: nić negatywnie. Wydaje się, że l
Page 71 and 72: Dyrektywa w sprawie charakterystyki
Page 73 and 74: Termin transpozycji Dyrektywy miną
Page 75 and 76: Rozporządzeniem Ministra Transport
Page 77 and 78: Dyrektywa w sprawie czystości pali
Page 79 and 80: starczonej energii. Obejmuje to wsz
Page 81 and 82: Dyrektywa w sprawie czystszego powi
Page 83 and 84: 84 Dyrektywa CAFE utrzymała normy
Page 85 and 86: 86 5) Rozporządzenie Ministra Śro
Page 87 and 88: Dyrektywa w sprawie emisjii przemys
Page 89 and 90: 90 podejmowania niezbędnych środk
Page 91 and 92: Dyrektywa o ocenach oddziaływania
Page 93: Dyrektywa kładzie bardzo duży nac
Page 97 and 98: niepodejmowaniu przedsięwzięcia,
Page 99 and 100: Maria Magdalena Kenig-Witkowska Pro
Page 101 and 102: 102 nia technologii pozwalającej n
show all

Implementacja prawa klimatyczno-energetycznego UE ... - ClientEarth

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?