SOKRATES, BUDDA I JEZUS: OD MITU DO AUTORYTETU

Sokrates, Budda i Jezus: od mitu do autorytetu
mi, przez co wskazał na alegoryczne znaczenie swojej tożsamości z Bogiem
(J 10.33-38). Ewangelia Jana to alegoryczny, gnostycyzujący poemat neoplatoński
i nie należy wszystkiego, co w nim czytamy, brać dosłownie, bo według tekstu
także zwykli chrześcijanie są „dziećmi Bożymi”, które narodziły się „z Boga”
(J 1.12-13).
6. Jezus jako od początku świadomy siebie naturalny syn boży, odwieczny logos,
który jako słowo zstąpił do łona Maryi (J 1.1; 1.14; 1.18), i który zmartwychwstał
za sprawą swojej boskiej mocy (Mk 16.6; Mt 28.6-7).
7. Jezus nieautentycznych listów Pawła to Chrystus będący królem, nieśmiertelnym,
niewidzialnym, jedynym Bogiem (1Tm 1, 17), w którym „mieszka cieleśnie
cała pełnia boskości” (Kol 2.9; por. 1.19).
8. Jezus jako jedyny syn boży („jednorodzony”), substancjalnie identyczny
z Ojcem i będący częścią boskiej Trójcy, promulgowany na soborach począwszy
od Nicei (rok 325). 11
Między badaczami zaangażowanymi w ostatnie, jak dotąd, tzw. trzecie poszukiwanie
historycznego Jezusa nie ma zgody, które opisane w Nowym Testamencie
wydarzenia należy uznać za historyczne. O ile C. Thomas wymienia ich siedem,
a Sanders sześć, to G. Vermes, który kiedyś akceptował dwa, potem stał się większym
sceptykiem i obecnie uznaje już tylko jedno – ukrzyżowanie (por. Sieradzan
2005b:86; Kirby 2003).
Jak zauważył J. Hannam (2005), Jezus miał w zwyczaju pytać uczniów, za kogo
go uważają. Dlatego każdy, kto się interesuje jego postacią, musi sam sobie odpowiedzieć
na pytanie, kim on był, jeśli w ogóle był.
3. KWESTIONOWANIE ICH HISTORYCZNOŚCI
Począwszy od XVIII wieku ten czy inny badacz podawał w wątpliwość sam fakt
istnienia Sokratesa, Buddy, bądź Jezusa.
11 Jezus jako naturalny syn Jahwe pojawia się jeszcze w połowie III wieku w formule św. Grzegorza
Cudotwórcy (Głowa, Bieda 1989:609-612).
83