SOKRATES, BUDDA I JEZUS: OD MITU DO AUTORYTETU

Sokrates, Budda i Jezus: od mitu do autorytetu
cyjną kwestionującą wartości społeczeństwa rzymskiego, to K.-H. Deschner
(1997:2.64-69) – odwołując się do słów Dziejów apostolskich (4.32-35)
o wspólnocie dóbr i pism Ojców Kościoła – uznał pierwotny Kościół za realizujący
idee komunistyczne (por. Agnosiewicz 2002). Jednak z faktu dużej liczby niewolników
i byłych niewolników wśród chrześcijan nie należy wyciągać wniosku, że
było ono religią ubogich, gdyż wśród nich było wielu ludzi zamożnych (Clark
2004:28-30). Zdaniem B.J. Maliny (2002:383-384) i cytowanych przez niego
badaczy chrześcijanie – do czasów Konstantyna włącznie – nie należeli do elity
społecznej. Byli głównie kupcami i rzemieślnikami pochodzenia żydowskiego.
Wśród ówczesnych konwertytów doliczył się zaledwie dziesięciu chrześcijańskich
arystokratów.
Jezus ewangelii jest nie do zaakceptowania dla życia społecznego. Gdyby chciano
wprowadzić w życie jego ideały, które wyraził w kazaniu na Górze, społeczeństwa
by się rozpadły. Jezus odrzuca wartość pracy (Mt 6.25). Obce jest mu
planowanie, kalkulacja i etyka zawodowa. Według niego nie należy pytać: „Co
będziemy jeść? albo: Co będziemy pić? albo: Czym będziemy się przyodziewać?
Bo tego wszystkiego poganie szukają” (ww. 31-32). Jezus kwestionujący
sens pracy to wróg zarówno kapitalizmu jak i socjalizmu. Mógłby stać się co
najwyżej ideałem freegan, którzy żywią się jedzeniem znalezionym na śmietnikach.
Jezus ewangelii przypomina anarchizującego reformatora-rewolucjonistę,
bezwzględnego, narcystycznego egocentryka opętanego szaleńczą wizją realizacji
swoich apokaliptycznych fantazji, żądającego od innych bezwzględnego podporządkowania
się jego idei realizacji królestwa prawa i sprawiedliwości (Mynarek
1995:141). Gdyby pojawił się dzisiaj, głosząc to, co przypisują mu ewangeliści,
zostałby uznany przez przedstawicieli Kościołów odwołujących się do jego nauk za
niebezpiecznego sekciarza i szaleńca. Prawdopodobnie umieszczono by go
w szpitalu psychiatrycznym albo zamordowano, jak ma to miejsce w sztuce
Z. Masternaka (2008), w której Jezus wybrany na prezydenta Polski, zostaje
w ostatniej scenie ukrzyżowany.
Taki Jezus, który buntuje się przeciw autorytetom i nie szanuje nikogo, nawet
własnej matki, nie mógł stać się modelem dla wychowania chrześcijańskiego, ani
bogiem mieszczańskich społeczności Zachodu, ceniących pieniądz i rodzinę jako
najwyższe wartości. Nie mógł się nim także stać włóczący się w towarzystwie
swoich uczniów Jezus-kynik Crossana (1997:442), F.G. Downinga (1992:154-168)
97