SOKRATES, BUDDA I JEZUS: OD MITU DO AUTORYTETU
SOKRATES, BUDDA I JEZUS: OD MITU DO AUTORYTETU
SOKRATES, BUDDA I JEZUS: OD MITU DO AUTORYTETU
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Sokrates, Budda i Jezus: od mitu do autorytetu<br />
• z pierwotnej sanghi Buddy wyłoniła się mahasanghika, która zapoczątkowała<br />
mahajanę<br />
• nie wszyscy piszący o Sokratesie byli jego apologetami<br />
• wśród odwołujących się do Jezusa nie brakowało tych, których Kościół<br />
uznawał za heretyków.<br />
Jak jednak wytłumaczyć fakt, że we wszystkich trzech przypadkach pisma uznane<br />
przez ortodoksów za kanoniczne, wspominają o udzielaniu takich nauk przez<br />
główny autorytet?<br />
Zarówno według Arystofanesa, jak i Platona Sokrates przekazywał pewne nauki<br />
wyłącznie wtajemniczonym uczniom. 32<br />
Budda przyznał, że przekazał uczniom ledwie niewielką ilość nauk spośród tych,<br />
jakie posiada; te tylko, które uznał za użyteczne dla nich i wiodące do nirwany<br />
(SaccasaLyutta 31, Bodhi 2000:1857-1858). Powołując się na ten fragment, tantrycy<br />
przekonują, że nauki zawarte w tantrach są także autorstwa Śakjamuniego,<br />
a miał on je przekazywać w formach tantrycznych bóstw takich jak Kalaćakra.<br />
Buddyzm szybko stał się nauką tajemną, gdyż najważniejsze elementy doktryny<br />
były zastrzeżone dla mnichów, a świeckim przekazywano tylko proste nauki<br />
etyczne (Weber 2000:211).<br />
Nie tylko Ewangelia Tomasza i inne teksty gnostyckie wspominają o naukach<br />
tajemnych, jakie przekazywał Jezus. Także w ewangeliach kanonicznych Jezus „na<br />
osobności” (Mk 4.10; 9.28; 13.3), albo „w domu” (10.10; por. 7.17-18) przekazuje<br />
uczniom jakieś wyjaśnienia. Trudno orzec, czy były to nauki o charakterze<br />
politycznym, przeznaczone dla konspiratorów będących zwolennikami Jezusamesjasza,<br />
czy gnostyckie nauki o osiągnięciu wyzwolenia z trudów egzystencji,<br />
przypominające nauki tajemne innych tradycji (por. Sieradzan 2000; 2007c).<br />
10. CIĄGŁOŚĆ I ZMIANA<br />
Zainicjowane przez nich rewolucyjne przemiany polegały na akcentowaniu<br />
konieczności dokonania wewnętrznej transformacji jako niezbędnej dla prawidło-<br />
32 Arystofanes 2001:2.181, 188, Chmury 140, 143, 258-259; Platon 1958a:41, Fedon 62B; Platon<br />
1991:161, Menon 81BC; Platon 1958b:120, Państwo 378A; Platon 1990:30, Kratylos 412E-413A.<br />
99