1386581014_radar_nr7_elektr

adar prosa/proza/проза/проза
außerordentlich orientalisches, olivfarbenes Geschöpf,
dabei ostentativ hübsch.
„Haneen”, sagt sie und gibt Ola ihre kleine, geschmeidige
Hand, ihre Fingernägel sind im Gegensatz dazu
klauenartig, sie könnte ohne weiteres in Zombie-Filmen
als Statistin auftreten. „Bist du alleine hier oder mit
jemandem”
„Gerade alleine mit mir”, erwidert Ola. Sie würde ihren
Mund gerne vor Verachtung für irgendetwas Unsagbares
verziehen, es gelingt ihr nicht, ihr Mund bleibt in seiner
unbewegten, unaufgeregten Position.
„Falls dir nach der Anwesenheit anderer ist, ich stehe
zur Verfügung. Meine Freundin hat mich sitzen lassen.
Wahrscheinlich macht sie sich immer noch fertig, sucht
ihre Sachen, zieht sich um, zieht sich aus, jedenfalls ist
sie nicht da, immer noch nicht da, ich bezweifle, dass sie
vor dem Nachmittag hier auftaucht”, lacht Haneen. „Ich
habe nicht vor, auf sie zu warten.”
Ola erkennt einen norddeutschen Akzent. Sie beenden
die Auffrischung des Make-ups. Ola schlägt für die
Wartezeit einen Schnaps vor, bis die verspätete Freundin
kommt. Beide tragen ähnliche Handtaschen, aus
Wildleder, mit langen Riemen. Haneen hebt ihre hoch,
tut so, als würde die sich vor Olas Tasche verneigen,
beide lachen, aller Anfang ist Handtasche.
Sie gehen an die nächste Bar. Es folgt der Standard-
Austausch von Informationen, der nötig ist, wenn
man kein Facebook in der Nähe hat, das das für
einen übernimmt. Haneen kommt aus Bremen.
Ihre Eltern aus Damaskus. Sie sind noch vor dem
Mauerfall ausgewandert. Am Anfang war es nicht
leicht, Flüchtlinge aus islamischen Ländern haben es
doppelt schwer, sie lesen den Mythos von Sisyphos und
identifizieren sich vollkommen damit, und vergessen
darüber allmählich die Suren des Koran und anderen
Unsinn aus der alten Welt an der Grenze von Wüste und
Oase. Umzüge im Schnitt alle zwei Jahre, Ruhrgebiet,
Frankfurt am Main, München, Dresden, Stuttgart, überall
gut oder schlecht, aber nie für lange. Eine ergreifende
Geschichte für eine Spiegel-Reportage. Im Berghain
versteht man jedes sechste Wort. Haneen bemerkt diese
88 ungewollte Zensur, sie spricht kurz, stichwortartig,
betrunken. Sie entblößt ihr Innenleben bis zur Nacktheit.
– Skąd jesteś – pyta dana płeć.
89
flucht, trinkt, kichert über ihre eigenen Witze in Stile
von: warum nur ein deutscher Rentner mit einem
Arschtritt ein guter deutscher Rentner ist.
Ola bemerkt zu ihrem Leidwesen, dass ihr die Kraft fehlt
für vertiefte Konzentration, damit auch für Konversation,
sie schwankt, sie träumt von einem Energy-Drink. Sie
bestellt zwei, mischt sie mit Hochprozentigem.
Sie ist gerade auf Diät, erklärt Haneen, sie trinkt nur
pur, ohne was zum Nachtrinken. Sogar ohne Fritz Cola,
kommt sie der Frage zuvor, obwohl man die einfach nicht
nicht trinken kann, wenn man in Berlin wohnt. Ehrfürchtig
serviert ihr der Barmann die nächsten Shots, und ein paar
Zehn-Euro-Scheine wandern über die Theke.
Ola bekommt Schluckauf, der sich nicht beherrschen
lässt, sie wird nervös, in ihrem Kopf dreht sich alles
immer schneller, ein Karussell ohne Notschalter, sie stößt
serienweise auf, sie könnte bekannte Songs spielen, in
Programmen für Chansonniers auftreten, meine Damen
und Herren, vor Ihnen steht eine äußerst originelle
Musikerin, die aufstoßend singt und singend aufstößt,
Haneen erklärt in den Pausen zwischen dem Aufstoßen,
dass sie sich von ihrem Freund getrennt hat, klar, sie ist
jetzt siebenundzwanzig, sie hätte seinen Heiratsantrag
annehmen sollen, aber sie kann sich einfach nicht
entscheiden, sie leidet an Polyamorie, klar, das ist keine
Krankheit, für Monogamisten jedenfalls, aber schlimmer
als Blutvergiftung, dagegen hilft nichts, es ist nicht ihre
Schuld, dass sie nicht nur mit einem anderen Menschen
zusammen sein kann, darauf trinken wir, Ola hebt ihr
Glas, Haneen hebt ihr Glas, sie lachen, weil Mädchen
nicht so viel in sich hineinschütten sollten, weil sie
dann länger in der Schlange vor der Toilette stehen,
was sich weder zeitlich noch wirtschaftlich rentiert, Ola
wird wieder von Schluckauf befallen, Haneen schürzt
wütend ihre vollen Lippen, sagt, dir werd' ich helfen, das
haben wir gleich, drückt ihre Lippen auf Olas, hängt an
ihnen und hängt und hängt, denn Ola erlaubt ihr, daran
hängenzubleiben, bis zur vollständigen Atemlosigkeit,
und als die eintritt, hängt Ola sich ab, und ein Wunder,
der Schluckauf ist weg, Haneen ist über und über rot
geworden, was man aber nicht sieht, die Hitze pulsiert
in ihren Wangen, auf die Ola jetzt ihre Hand legt, mit
der sie vorher das Glas gehalten hat, ihre Hand ist noch
eiskalt, und Haneens Haut glüht geradezu vor Hitze, Ola
verbrennt sich fast die Finger, das gefällt ihr, sie sagt, sie
muss sich für die Heilung vom Schluckauf bedanken, sie
zieht Haneen zu sich, steckt ihr die Zunge in den Hals,
tief, tief in den Hals, wahrscheinlich bis zu den Mandeln.
Uff, sie lösen sich voneinander.
„Wie soll man da das Berghain nicht mögen”, sagt Ola
und trinkt ihr Glas aus. „Da ist noch ein Rest Nacht, der
muss weg.”
„Richtig so. Meine Freundin schafft es eh nicht mehr, soll
sie doch versauern”, erwidert Haneen.
Sie machen Bye, Bye, Berghain. Das Rauskommen dauert
ein wenig, weil sich die Schlange der Rausgeher mit der
Schlange, oder vielmehr dem Schlänglein, der Reinkommer
mischt. Sie steigen in ein Taxi, Haneen ist russisch
Ola will ihr nicht nachstehen. Der Taxifahrer kriegt einen
Softporno im Rückspiegel gratis. Keine lange Fahrt, zum
S-Bahnhof Hackescher Markt, Ende des 19. Jahrhunderts
erbaut, wo Haneen in der Sophienstraße wohnt.
[Übersetzung: Saskia Herklotz]
Berghain, am Wriezener Bahnhof, sobota, po godzinie
3 nad ranem
Ludzie lubią seks. Ola lubi pociągi. Kiedy się już nimi
najeździ, też lubi seks. Szczególnie po przebyciu trasy
Warszawa-Berlin jej ochota na pożeranie życia rośnie
z prędkością larwy, która dorwała się do wilgotnego
listowia. Oli libido dostaje motorku w swoim rozgrzanym
tyłku i ani myśli zwolnić. Taki jej kurs, stacja końcowa
na czas jakiś. Stacja wytchnienia, stacja bycia Olą w całej
olowej okazałości.
Ile w tym pozoru Ile autentyku, tylko ona wie i nie ma
szans, byśmy się o tym dowiedzieli, rozłupali ją jak ostrygę
i wszystkie soki jej świadomości wyssali.
Berghain. Jest tyle miejsc ciekawych w pobliżu, choćby taki
Maxim, otwarty nawet wtedy, gdy inne kluby geschlossen,
gdzie berlińscy celebryci ze światka rapu bywają, a za nimi
ciągną tabuny równie utalentowanych naśladowców
i wyluzowanych lekkimi narkotykami grupies.
Ale Ola ostatecznie, nieodwołanie i najczęściej na całą
noc w Berghain ląduje. Czasem pół nocy, gdy kogoś pozna
i z tym ktosiem rozmawia, tańczy z nim, przytula się
lub przekracza ten moment między przytulaniem
a ostentacyjną pieszczotą.
Ola doskonale rozumie oczekiwania dwóch płci
w stosunku do jej ciała. Bo na pewno nie wrażliwości,
tak zwanej duszy i spraw pobocznych. Inaczej by tu jej
nie było. Inaczej siedziałaby nad plikiem wypełnionym
kilkunastostronicowym fragmentem z książki Charlotte
Roche Schossgebete w ramach zaawansowanego, trzymiesięcznego
kursu dla tłumaczy w Instytucie Goethego,
który zaczęła dwa dni temu.
– Jak masz na imię – pyta jakiś on.
– Ola – odpowiada Ola.
– Jak masz na imię – pyta jakaś ona.
– Ola – odpowiada Ola.
– A skąd ty – odpowiada Ola pytaniem.
– No, stąd.
– A ja nie – ucina Ola.
– To skąd
– Jakie to ma znaczenie, skoro jestem tutaj
– Chyba żadne – przyznaje płeć.
– To nie rozmawiajmy – proponuje Ola.
I nie czekając na tak zwane przyzwolenie, kieruje swoje
usta w usta danej płci. Nie czuje obrzydzenia. Nie czuje
żadnych wątpliwości oprócz jednej małej, że mogła wcześniej
to zrobić, nie teraz, tak w ogóle. Nadrabia zaległości,
jednocześnie żałując, że nadrabia zaległości.
W Berghain nie oszczędzają uszu. Muzyka przenika
myśli, połyka je, trawi, nie wydala. Biczuje basem wypowiadane
zgłoski, ludzie ledwo się słyszą i o to chodzi, im
gorzej się słyszą, tym lepiej dla nich.
Ola kończy drink, zaczyna drink. Piwa nie pija, będąc
w klubie, piwo obniża jej libido. Wyłącznie sznaps ją
doenergetyzuje. I parę innych szczegółów, choćby sama
świadomość miasta jako takiego.
Dawno, dawno temu, w czasach, gdy telefon komórkowy
przypominał małą rakietę dalekiego zasięgu, Berlin
lansował się via Love Parade. Miliony podrygujących
ciał, święto lata, święto człowieka energetycznego,
nawet bardzo energetycznego dzięki paru kreatywnym,
chemicznym mieszankom. Święto Unii Europejskiej, co
się zawiązywała paktem seksualno-fiskalnym po traumie
Muru Berlińskiego i Zimnej Wojny, drogie dzieci,
wnuki, prawnuczęta przyszłości. Kiedy skończył się czas
technożniw, kiedy didżeje przedawkowali, kiedy laski się
zestarzały, zwiotczały, zmarniały, nowa generacja przeniosła
się do przestrzeni zamkniętych, zastrzeżonych.
To, co było uliczne, stało się podziemne. Niby więcej
porządku, choć bajzel zupełny. I tak marniał Berlin, wraz
z nim ludzie zasiedziali i ludzie przybyli. Marniał, kiedy
wybuchła eksplozja wściekłego rapu z przedmieść, co
pokazał środkowy palec, nawet dwa środkowe palce.
Sido&Bushido. Fler i kolejne złe chłopaki, co i zdolne,
i konfliktogenne jak głodny owczarek puszczony z łańcucha.
Ruszyła machina alternatywy, zielonych, tęczowych,
wszystkich palet offu. Żądamy currywurst za najwyżej
2 euro, nie więcej, krzyczeli. Rządzili nadbudową, pewni,
że nikt im nie podskoczy, Berlin pozostanie miasteczkiem
z marginesu, upierali się. Baza, nie bacząc na to, budowała
nowe place Poczdamskie, linie U-Bahn, S-Bahn, centra
handlowe, biurowce, zgodne z zasadami sanitarnymi, co
nie do pomyślenia, kebabownie. Alternatywa zamieniała
się w mainstream, mainstream w telewizję VIVA.
Baza wyszła na prowadzenie. Nadbudowa przeszła do
undergroundu. Obecnie działają na zasadzie przeciwieństw.
Jedyny kapitał tego miasta bez atrakcji turystycznych,
za to pełnym atrakcji egzystencjalnych.
Jedną z nich Ola wdraża w życie, rozciągając swoje członki
w Berghain. Rozterki również.
Ola próbuje wyprzedzić stracone dni, miesiące, lata,
które jej ukojenie i pogodzenie z życiem miały przynieść,
a nie przyniosły. Głupia, myślała o stałości, łudziła się, że
jakoś to będzie. Stałość to jest w akwarium, kiedy zapominamy
o wymianie wody; woda śmierdzi, rybki zdychają.
Ola pragnie być rybą ze skrzydłami, a jeśli nie rybą, to
choć żabą, też ze skrzydłami i latać między zbiornikami.
Ola mówi sobie, przytulona do wiązki dźwięków, która
towarzyszy jej na parkiecie, byłam polską dziewuszką,
co chciała sielanki, kompletnie nie wiedząc, że to słowo
tylko w słowniku istnieje. Byłam głupią kozą, jedna
łączka mi się marzyła, na której będę skubała sobie trawę
i meczała zadowolona. Byłam polska, byłam warszawska,
potem berlińska, a teraz jaka jestem, tego nie wiem, może
się dowiem, a może nie, i tak nikomu nie powiem, nawet
radar prosa/proza/проза/проза