1386581014_radar_nr7_elektr

ja trzymałem się wersji, że nic nie wiem. Na drugi dzień
przychodzi Turek i pyta, czy nie mam ochoty na kawę, ja
mówię dlaczego nie Odtąd co jakiś czas piliśmy kawę,
jego kawę. A Niemiec Też przyszedł z kawą i zaproponował
drinka. Potrafił robić miksy z tabletek i czaju, ale
ja nie chciałem tego pić. No to zawarliśmy układ, że gdy
tylko zdobędę jakieś tabletki, on wymieni mi je na kawę.
Żeby się kręciło, od czasu do czasu udawałem ból żołądka.
Dawali mi wtedy tabletki na niestrawność albo coś
przeciwbólowego, co podobno jeszcze lepiej waliło w łeb.
Ale ja tabletki wymieniałem na kawę.
Ten Niemiec miał najpiękniejszy tatuaż, jaki widziałem.
Z kącika oka wyciekała mu granatowa łezka, która kapała
na wystawiony języczek małej żabki, wytatuowanej na
policzku. Niemiec mówił, że ten tatuaż to dzieło jego
dziewczyny.
W więzieniu praca jest przywilejem. Niepracującym nuda
zżera mózgi, a skóra na dłoniach staje się tak delikatna,
że pęka. W naszej celi był taki jeden, który własnymi
rękami zabił żonę. Dokładniej, udusił. Przyłapał ją z facetem,
gach zdążył uciec, ale ona nie. Chwycił żonę za gardło
i puścił dopiero, gdy zwiotczała. Nawet nie wykręcał
się od zarzutów. I nie żałował tego, co zrobił. Namówiłem
go, by wziął się ze mną na rękę. Chciałem zmierzyć się
z dłonią mordercy żony.
Po kilku tygodniach wyszedłem. Idę ulicą, a z przeciwka
zbliża się Blondyn z obstawą. W więzieniu też miał
obstawę i każdy wiedział, że Blondyn jest najważniejszy,
zawsze dobrze ubrany, miał władzę. Znałem go, ale nie
aż tak bardzo, a on gdy tylko zobaczył mnie na wolności,
od razu: „Polonez! Brachu!”. Uściskaliśmy się jak bracia
i Blondyn odkrył przede mną uroki życia, jakie może mi
zapewnić w tym mieście i w całych Niemczech. Wiedziałem,
że gdybym tylko się zgodził, moje życie stałoby się
bogate we wszystko co dobre i złe. Ale ja mu powiedziałem,
że muszę do domu, do żony, do dzieci, do rodziny.
Że muszę wracać, bo chcę.
A na to Blondyn się tylko uśmiechnął...
© Michal Aniempadystau
Daniel Odija (1974, Polen) – Prosaiker und Journalist.
Er debütierte mit dem Erzählband Reise auf der Stelle
(2000). Autor der Romane Straße (2001), Sägemühle
(2003), Lass es keinen Traum sein (2008) und Chronik
der Verstorbenen (2010) sowie des Erzählbandes Gläserne
Hütte (2005). Seine Bücher wurden zum NIKE-Literaturpreis
nominiert. Seine Texte gehören zu der sozialengagierten
Literatur. Er lebt in Słupsk.
Daniel Odija (1974, Polska) – prozaik, dziennikarz. Debiutował
zbiorem opowiadań Podróże w miejscu (2000).
Autor powieści Ulica (2001), Tartak (2003), Niech to nie
będzie sen (2008) oraz Kronika umarłych (2010), a także
zbioru opowiadań Szklana huta (2005). Jego książki były
nominowane do Nagrody Literackiej NIKE. Pisarz jest
kojarzony z nurtem tzw. prozy zaangażowanej. Mieszka
w Słupsku.
radar prosa/proza/проза/проза
96