De Nieuwe Taalgids. Jaargang 11 - digitale bibliotheek voor de ...

3
dorst naar weten en begrijpen, trachtte tot het wezen van het schrijven door te
dringen, en onderzocht met levendige belangstelling de verhouding van de taalklank
en traditionele tekens. De eerste pogingen hadden, op het voetspoor van de
Latinisten die de Middeleeuws-Latijnse spelling verbeterden, verduideliking ten doel,
door toepassing van accenten, van de cédille en de apostrofe. 1) De eerste die het
probleem overzag en met talent een beter systeem verdedigde, was LOUIS MEIGRET.
In een reeks van geschriften (1542-1551), die door BRUNOT zeer geprezen worden,
ontwikkelde hij helder zijn denkbeelden, terwijl hij scherpzinnig de argumenten van
zijn tegenstanders, GUILLAUME DES AUTELS en PELETIER DU MANS weerlegde. Deze
geruchtmakende spellingstrijd viel samen met de opkomst van de Pléiade. Op dat
tijdstip zou een grondige hervorming mogelik geweest zijn, als de voorgangers van
die dichtergroep hun gewicht in de schaal gelegd hadden. RONSARD toonde zich
ingenomen met MEIGRET's denkbeelden, maar bleef in zijn spelling
anarchisties-individueel; DU BELLAY weigerde, ondanks zijn sympathie voor de
hervorming, de openbare mening te trotseren. Door die weigering, zegt BRUNOT,
hebben ze het Frans een slechte dienst bewezen.
Ondertussen werden de hervormingspogingen niet gestaakt. De navolgers van
MEIGRET splitsten zich in drie groepen: revolutionairen, vooruitstrevenden en
behouders. Links staat de geleerde RAMUS, die nieuwe letters wil invoeren; rechts
PÉRION, die etymologiese kunststukken vertoont, waarbij hij zich zelfs op het Grieks
beroept. Het verst gaat RAMBAUD (1578), die een geheel nieuw alfabet, met 34
nieuwe tekens samenstelt. Prakties resultaat hadden al deze pogingen, die op het
verzet van de drukkerijen afstuitten, geen van alle. Een nationale spellinghervorming
was na de mislukking van MEIGRET voorgoed onmogelik geworden.
In de Zuidelike Nederlanden vond dit streven weerklank. Een drietal
spellinghervormers zijn ons bekend: een Oost-Vlaming, een West-Vlaming en een
Brabander. Een centrum als Parijs ontbrak in onze gewesten, en al had Brabant
door de regeringsstad Brussel, de koopstad Antwerpen, de universiteitstad Leuven
en het gerechtshof van Mechelen overwicht gekregen, de Vlamingen waren nog
niet
1) O.a. door de drukker GEOFFREY TORY (1526) bepleiten toegepast, en door DOLET (1540).
SYLVIUS (DUBOIS) wilde daarentegen het etymologiese beginsel zover doorvoeren, dat hij in
lisons een g schreef, om de afstamming van legimus!
De Nieuwe Taalgids. Jaargang 11