Kraken in Amsterdam anno 2009 - Faculteit der Rechtsgeleerdheid ...

enzovoort. Dat was hartstikke normaal. Dat vertelde je niet eens, daar had je het niets eens meer
over. Dan denk je: Jezus, dat zou nou eens moeten gebeuren, dat een politiecommandant ’s
nachts wordt gebeld en met de dood bedreigd. Nou dan heb je de poppen aan het dansen’
(Respondent OM).
Ook wordt er in het algemeen minder verzet geboden. Het Zwartboek Ontruimingen (De Graad et al.
1999) biedt daarvoor de gegevens, maar dit wordt ook verklaard door de geïnterviewde krakers van
toen en nu.
‘De confrontaties met de politie bij ontruimingen enzo, dat gaat nu echt heel anders dan in de
jaren ’80’ (Respondent kraker 6).
‘De laatste echte rel was de opruiming van de Kalenderpanden. Nou dat was in 2000. Dat is dus
al 8,5 jaar geleden. Daar is echt met van alles en nog wat gegooid’ (Respondent kraker 1).
Behalve de omvang en het gebruik van geweld, is een ander verschil met het verleden dat er minder
personen aanwezig zijn in de panden. Zoals gezegd, meestal zijn de panden leeg.
‘Amsterdam is de ontruimingsstad waar eigenlijk alleen maar verf gegooid wordt. Dat is
ongeveer waar de lat ligt voor de meeste mensen. En dat heeft ook met hele praktische dingen te
maken. […] In werkelijkheid heeft niemand er tijd voor. Want iedereen studeert, werkt, en
kraakt’ (Respondent kraker 9).
Soms wordt actief verzet geboden, maar ook dan trachten krakers op het laatste moment te vluchten
zodat ze niet kunnen worden aangehouden. Dat was onder andere het geval bij het incident in de
Bilderdijkstraat, waar men vooraf vluchtroutes had aangelegd (zie hoofdstuk 1). Blijven er mensen
achter in een pand, dan zijn dat er meestal slechts enkelen en hun doel is om zo lang mogelijk verzet
te bieden. Bij aanvang trekken ze de aandacht en gebruiken daarbij verfbommetjes als belangrijkste
wapens. Dan trekken zij zich terug in het pand en verstoppen zich. Zo dwingen ze de politie
omzichtig te werk te gaan. Sommige politiemensen vinden dit een verwerpelijke strategie en ze
spreken met afkeuring over de verschillende betrokkenen.
‘De echte krakers die staan buiten, die staan bij onze linie, beetje te joelen, te zingen, die staan te
genieten, want hun weten dat die ene dronken sloeber daar binnen zit. Die staan gewoon te
genieten hoe lang de politie er over doet, met hoeveel moeite ze dat pand moeten slechten wat
hun gebarricadeerd hebben. We hebben af en toe wel het gevoel dat het voor hem ook een soort
daad is, dan komen ze naar buiten en dan zijn ze trots, van ik ben de held, ik ben als laatste, heb
ik het pand verdedigd, zo’n gevoel. […] Ik denk dat het een beetje sloebers zijn, die dan blij zijn
dat ze ergens bijhoren’ (Respondent politie 3).
40