Kraken in Amsterdam anno 2009 - Faculteit der Rechtsgeleerdheid ...

7.4 Buitenlanders: stigma’s
Komen problemen met de kraakbeweging ter sprake, dan gaat het vroeg of laat over buitenlanders.
Deels kan dit het gevolg zijn van het feit dat in dit tijdsgewricht problemen gemakkelijk aan
buitenlanders worden toegeschreven. Toch lijkt de vraag gerechtvaardigd wat de rol van die
buitenlanders is. Wie zijn het?
Ook decennia geleden waren er de nodige buitenlanders in de Amsterdamse kraakbeweging. De
scene was internationaal, velen hadden kennissen in het buitenland en die kwamen op bezoek. De
gastvrijheid die kon worden genoten in grote kraakpanden werkte als katalysator.
‘Begin jaren ’80 hadden wij ook al regelmatig logés. Dat waren dan mensen die konden ook wat
hè, die waren met stencils bezig, of met kunst of met politieke dingen of die schreven boeken of
die organiseerden dingen. Maar op een gegeven moment zie je dan huisgenoten en vriendjes
meekomen en dan wordt het meer de aanhang zeg maar. Eigenlijk hadden wij daar inhoudelijk
niet zoveel mee. En op een gegeven moment hadden we er ook niet zo veel zin meer in, en toen
hebben we ook tijdje de hele boel er gewoon uitgeknikkerd en buiten gehouden. Dat er steeds
meer, inderdaad feestgangers, hedonistische types op af kwamen. En die brachten ook drugs
mee. Die wisten waar je coke kon krijgen en die begonnen te gebruiken in het pand enzo. Daar
hadden wij geen zin in, dus die werden er gewoon uitgeflikkerd. Dat kwam wel voor ja’
(Respondent kraker 10).
De verschillende respondenten beamen allemaal dat buitenlandse mensen een rol spelen in de
kraakbeweging. Door de jaren heen zijn dat niet steeds dezelfden geweest. Een tijd zag je veel
Duitsers en Britten, nu hoor je veel over Polen. In onze onderzoekspopulatie komen daarnaast ook
Italianen en mensen uit Spanje veel voor (zie boven).
Er is sprake van negatieve beeldvorming, waarbij buitenlandse krakers naar voren komen als
feestvierders, druggebruikers en wildkrakers. Dit is niet nieuw, Duivenwoorden vermeldt dat men in
de jaren ’70 al te stellen had met dit soort krakers, die men toen ‘kampeerkrakers’ noemde
(Duivenwoorden 2000: 86). Zij komen naar Amsterdam, gebruiken de stad als parasieten en
bekommeren zich niet om de consequenties van hun gedrag. Er lijkt kortom reden te zijn om de
zwarte piet, zoals zo vaak gebeurt tegenwoordig, bij de buitenlanders te leggen. Het negatieve beeld
botst ook met het imago dat mensen in de kraakbeweging van zichzelf koesteren. Buitenlanders doen
namelijk niet als vanzelfsprekend mee aan de geritualiseerde activiteiten van de kraakbeweging en
de zo gewaardeerde wederkerigheid en het goede contact met de buurt blijven achterwege.
69