Kraken in Amsterdam anno 2009 - Faculteit der Rechtsgeleerdheid ...

6 Kraakbeweging
De gang van zaken rond het kraken van een woning is beschreven in hoofdstuk 4. De
kraakspreekuren (KSU’s) spelen een belangrijke rol bij deze activiteit, waarvoor ook handleidingen
zijn opgesteld. Kennis en ervaringen zijn gebundeld en hebben geresulteerd in een geoliede machine.
Kraken is routine. Dit roept vragen op over de kraakbeweging, die in dit hoofdstuk centraal staat.
Wat moeten we ons bij die beweging voorstellen. Wat is de omvang en wat voor organisatie heeft de
kraakbeweging? Ook hier zullen we trachten aan te geven hoe de perspectieven van de verschillende
partijen uiteenlopen.
Het is een mooie donderdagavond in september, maar de deur van Joe’s Garage is op slot. Hij
moet steeds worden opengemaakt als iemand naar binnen wil. De politie is langs geweest en er
waren problemen met vergunningen. Daarom is de deur nu dicht: ze komen er niet in.
Joe’s Garage is gevestigd in een winkelpand op begane grond. De voordeur zit in het midden en
aan weerszijden bevinden zich grote ruiten van de voormalige etalage. Als er niemand is, zitten
er houten platen voor de ramen. Dat is niet een zware barricade, maar het is evengoed niet de
bedoeling dat anderen makkelijk naar binnen kunnen. Het pand in zijn geheel is ongeveer acht
meter breed en tien meter diep. Aan de achterkant ligt een vrij grote tuin, die gebruikt wordt als
het druk is. Vandaag is de deur naar de tuin dicht.
Als je binnenkomt, sta je in een grote L-vormige ruimte. Rechts achteraan is een aparte ruimte,
dat is de keuken. Een toilet bevindt zich aan de rechterzijde onder het trappenhuis van een
aangrenzende voordeur. Aan de linkerkant staat de bar en bij binnenkomst rechts bevindt zich
een grote tafel. In de resterende ruimte staan verschillende kleinere tafeltjes. Eén muur bestaat
uit schappen met allerlei spullen. Colbertjes, koffertjes, een stofzuiger en een strijkplank, een
bak met diverse kleine elektrische apparaten, zoals opladers en wekkerradio’s. Dit is de
‘weggeefwinkel’.
Het geheel maakt de indruk van een provisorisch maar niettemin stevig in elkaar getimmerd
samenraapsel. Behoudens het toilet, dat niet heel proper is, oogt de ruimte rommelig maar niet
vies. Met een grondige schilderbeurt zou veel gewonnen worden. Zo’n investering ligt echter
niet voor hand, want het is niet bekend hoe lang men er kan blijven zitten.
Om half acht is het rustig, in een uur tijd loopt het aantal mensen dat binnen is op van vijf tot
ongeveer vijftien. Enkelen zitten aan de bar en drinken bier, waarvan een ruime keus tegen lage
prijzen verkrijgbaar is. Het is louter eco-bier van wat obscure, onafhankelijke brouwerijen. Het
merendeel van de mensen is jong, dat wil zeggen in de twintig, er zijn slechts enkele oudere
personen. De aanwezigen zitten in kleine groepjes aan tafels, ze praten en eten. Sommigen gaan
modieus gekleed, een meerderheid ziet eruit alsof ze hebben geklust. Ze dragen ruim zittende
kleding met verfvlekken en hier en daar een gat of scheur. Enkelen hebben capuchons en petten
als hoofddeksels, niet veel tatoeages, wel een aantal piercings. Een soortgelijke leeftijdsopbouw
past bij de voku van de Molli, in de Pijp. Daar zie je echter meer zwarte kleding, meer leren
jassen. De bezoekerspopulatie als geheel is daar meer ‘punk’.
Op een tafel staat een grote pan met tomatensoep, die mensen zelf kunnen opscheppen. Ronde
Turkse broden liggen erbij. De soep is vandaag de eerste van twee gangen, die samen drie Euro
45