downloaden - project000

de amerika’s
Schuld en veel boetes
Het verwoeste leven van
Rodney King
Los Angeles Times – Los Angeles
Rodney King werd beroemd als slachto er, het lukt hem niet om een held te
worden. Twintig jaar nadat hij door vier blanke agenten werd afgetuigd, lijdt
hij aan dezelfde symptomen als soldaten die een trauma van het front hebben.
Portret van de man met wie de rellen in Los Angeles begonnen.
Rodney King heeft een vishaakje
in zijn gehavende handen, en
een zak met grote witte wormen.
Hij zit op een steiger bij een meer
aan de rand van Ontario. Het is vroeg
en de zon schijnt, het is hier stil. ‘Deze
mooie jongens heb ik uit mijn eigen
achtertuin, die gaan me geluk brengen’,
zegt hij, en hij pakt een kronkelende
worm uit de zak. ‘Net grote vette
maden. Je moet alleen wel uitkijken, ze
bijten.’ Hij rijgt de worm aan het haakje.
King komt overeind, de spanning
ebt weg uit zijn gezicht. Hij steekt zijn
hengel de lucht in en gooit hem uit.
‘Hier was ik aan toe’, zegt hij. ‘Hier was
ik nou echt aan toe.’
Het is twintig jaar geleden dat Los
Angeles door rellen werd geteisterd.
Toen een rechtbankjury vier politieagenten
vrijsprak van de mishandeling
van King, leidde dat tot een collectieve
uitbarsting van woede. De rellen
‘Obama was nooit
president geworden zonder
wat mij en vele andere
zwarten is aangedaan'
pagina 32 nr. 13 12 tot 26 mei 2012
kostten 54 mensen het leven en richtten
voor 1 miljard dollar schade aan.
De stad schudde op zijn grondvesten.
King weet het nog maar al te goed. Hij
wrijft over zijn rechterwang, waar hij
sinds de afranseling geen gevoel meer
in heeft, en beschrijft hoe het was om
afgetuigd te worden met wapenstokken
en tasers. ‘Ik had echt het gevoel dat ik
op het randje van de dood balanceerde.’
Later zegt hij dat hij er inmiddels vrede
mee heeft.
Hij is nu 47, werkloos en berooid. Wegens
schending van zijn burgerrechten kreeg
hij 3,8 miljoen dollar smartegeld, maar
dat is nu allemaal op. Een groot deel was
hij kwijt aan de advocaten, zegt hij. Een
ander deel ging naar familieleden, en
een deel heeft hij verbrast.
Nu moet hij sappelen om zijn hypotheek
te betalen. Af en toe werkt hij nog als
betonstorter, hij verdient weleens wat
met een bokspartij voor beroemdheden
en hij heeft een voorschot gekregen
(nog geen ton, zegt hij, maar toch een
fl ink bedrag) voor een boek dat over
hem is geschreven.
Hij omschrijft zich als ex-verslaafde,
maar hij drinkt nog steeds en heeft een
doktersattest voor medisch gebruik
van marihuana. Hij zegt dat hij gelukkig
is en hoopvol gestemd, en tevreden
genoeg met zijn leven om de agenten
die hem in elkaar sloegen te kunnen
vergeven. Maar hij verstrakt als ze ter
sprake komen en geeft toe dat hij
gebukt gaat onder zijn naam. Hij heeft
last van nachtmerries en fl ashbacks, en
de nervositeit van een oorlogsveteraan
met shellshock.
‘Sommigen zien me als een soort held’,
zegt hij over de afranseling. ‘Anderen
haten me. Vinden dat het mijn verdiende
loon was. En bij sommigen
merk ik gewoon dat ze me uitlachen
vanwege die oproep om te stoppen
met plunderen, alsof het stom van me
is om in vrede te geloven.’
Rialto is een arbeidersstadje 80 kilometer
ten oosten van de Pasadena
Foothills. Kings huis ziet er slecht
onderhouden uit en zijn achtertuin
is hermetisch afgeschermd met een
blauwgroen dekzeil.
‘De buren probeerden door de gaten in
het oude hek te gluren, dus dat heb ik
weggehaald’, zegt hij. ‘Ze wilden Rodney
King zien.’
Meteen achter de omheining ligt een
klein zwembad. Voordat hij in het
nieuws kwam, werkte King in de bouw.
De stenen vloer rond het zwembad
heeft hij zelf gelegd. Met zwarte tegels
DE RODNEY KING-RELLEN
Zes dagen lang was Los Angeles in de
greep van geweld en plunderingen,
nadat de vier agenten (drie blanken
en een Latino) die de zwarte Rodney
King hadden mishandeld, geen straf
kregen opgelegd (drie werden vrijgesproken,
over de vierde kwam de jury
niet tot een oordeel). Kort daarvoor
had een ander (mild) vonnis over een
winkelier die een zwarte tiener had
verenigde staten
heeft hij er twee data in opgetekend:
3-3-91, de dag waarop hij door de politie
meer dan vijftig keer werd geslagen, en
29-4-92, de dag dat de rellen uitbraken.
King heeft drie volwassen dochters en
is nu verloofd met zijn aanstaande
derde vrouw.
Zijn probleem: hij kan het verleden
niet loslaten. Overal aan de muur en
in slordige stapels op de vloer zie je
foto’s, schilderijen en artikelen uit
kranten en tijdschriften. Over hoe
hij door de politie werd afgetuigd.
Hoe vier agenten werden aangeklaagd
en vrijgesproken. Hoe overal in de stad
rellen uitbraken. En hoe twee van de
agenten, beiden blanken, uiteindelijk
door de federale rechter veroordeeld
werden voor het schenden van Kings
burgerrechten.
Zijn ogen dwalen naar foto’s van die
twee agenten, Stacey Koon en Laurence
Powell. Ze kregen allebei dertig maanden
cel.
‘Tjonge, zoals die Koon tekeerging’,
zegt hij huiverend. ‘Ik mag blij zijn dat
ik nog leef.’
Hersenletsel
King is groot en breedgeschouderd,
onder zijn baardje en kort afrokapsel
gaan een paar littekens schuil. Hij
loopt mank. Hij is beleefd maar komt
vaak verlegen en onzeker over. Soms
klinkt hij heel verstandig, soms
doodgeschoten ook al kwaad bloed
gezet onder de arme, zwarte bevolking
van LA. De crisis van begin jaren
negentig zorgde voor hoge werkloosheid.
Toen de vier agenten een jaar
later opnieuw werden berecht in een
civiele zaak, hield de stad haar adem in
uit angst voor nieuwe onlusten. Twee
agenten werden veroordeeld, nieuw
geweld bleef uit.