downloaden - project000

Opgevoed
met de taal
van geweld
Der Spiegel – Hamburg
midden-oosten
Het gaat hard tegen hard in de opstand in Syrië. Aan
beide zijden worden mensenrechten met voeten
getreden, zo stelt Human Rights Watch vast.
Neem het beulswerk van Hoessein aan de zijde
van de rebellen, lid van ‘de grafbrigade’ in Homs.
Het excuus: ‘Syrië is geen land voor tere zielen.’
Zijn eerste keer kan Hoessein
zich nauwelijks nog herinneren.
Het was op het kerkhof, maar
of het nu ’s avonds was of ’s nachts,
dat weet hij niet meer precies. In elk
geval was het half oktober vorig jaar,
en de man was beslist een sjiiet. Hij
had toegegeven dat hij vrouwen had
gedood. Fatsoenlijke vrouwen, vrouwen
wier mannen en zonen tegen het
regime van Bashar al-Assad hadden
geprotesteerd. Dus moest de soldaat
van het reguliere Syrische leger sterven.
Of diens bekentenis met geweld
was afgedwongen, was Hoessein om
het even geweest, en ook het feit dat
zijn slachtoffer in doodsnood gebeden
had gestameld, had hem weinig
gedaan. Dan had die soldaat maar niet
in handen van de rebellen moeten
vallen. Hoessein greep zijn legermes
en sneed de knielende man de keel
door. Zijn vrienden van de zogenaamde
Het martelen wordt
overgelaten aan de
verhoorbrigade, die doet
het vuile werk
pagina 42 nr. 13 12 tot 26 mei 2012
‘grafbrigade’ begroeven het met bloed
besmeurde lijk haastig in het zand van
het grafveld ten westen van Baba Amr,
het stadsdeel in het Syrische verzetsbolwerk
Homs, dat destijds door de
rebellen werd gecontroleerd.
Vuurdoop
De executie van de soldaat was destijds
Hoesseins vuurdoop: daarna was hij
lid van de grafbrigade van Homs. Deze
mannen, slechts een handjevol, doden
in naam van de Syrische revolutie. Het
martelen laten ze aan anderen over.
‘Daarvoor hebben we de verhoorbrigade,
die doet het vuile werk’, zegt
Hoessein (24) in een ziekenhuis in de
Libanese stad Tripoli, waar hij wordt
behandeld voor granaatverwondingen
aan zijn rug die hij heeft opgelopen
bij de invasie van het Syrische leger
in Baba Amr. In het veilige buurland
herstelt hij voordat hij weer ‘aan het
werk’ kan in Syrië – werk dat hij als
relatief ‘schoon’ ziet. ‘De meeste mannen
kunnen wel folteren, maar niet
van heel dichtbij iemand doden’, zegt
hij. ‘Ik weet ook niet waarom, maar mij
maakt het niets uit. Daarom hebben
ze mij de taak van beul gegeven. Dat is
echt iets voor een gek als ik.’
Voordat hij zich in augustus vorig jaar
aansloot bij de Faroukbrigade, de burgerwacht
van Baba Amr, werkte hij als
verkoper: ‘Ik kan alles verhandelen, van
porselein tot yoghurt.’
De bloedige opstand tegen het regime
van Assad duurt nu een jaar. En Hoesseins
verhaal laat zien dat in die tijd
ook de rebellen hun onschuld hebben
verloren. En zij hebben daarvoor
bepaald hun redenen; Hoessein kan
er heel wat opdreunen. ‘In Syrië
geldt de wet niet meer. Soldaten of
moordenaars in dienst van het regime
doden mannen, verminken kinderen,
verkrachten vrouwen. Als wij het niet
doen, zal niemand de daders ter verantwoording
roepen’, zegt hij.
En: ‘Ze hebben me twee keer gearresteerd.
Ik werd 72 uur lang gemarteld.
syrië
Ze hebben me aan mijn handen opgehangen
totdat mijn schoudergewricht
scheurde. Ze hebben met gloeiend ijzer
mijn huid verschroeid. Natuurlijk wil
ik wraak.’
Of: ‘Ik heb drie ooms verloren, ze
werden door het regime omgebracht.
Een van hen stierf met vijf van zijn
kinderen. Hun moordenaars verdienen
geen genade.’
En ten slotte: ‘Als kinderen in Frankrijk
opgroeien, worden ze groot met de
Franse taal, spreken het perfect. Wij
Syriërs zijn opgevoed met de taal van
het geweld, wij kennen niets anders.’
Maar ondanks al zijn argumenten
voor het voor eigen rechter spelen
van de rebellen, vallen Hoesseins
activiteiten in Homs onder hetgeen
de mensenrechtenorganisatie Human