Sei1202_compleet_ Sei0404_1.qxd - Seizoener

COLUMN
FC Waldorf kampioen!
TEKST: GEERT LOOYSCHELDER
Vroeger was ik allergisch voor een woord als ‘gemeenschapszin’
en griezelde ik van de gedachte deel uit te
maken van een sociale groep. Maar de laatste tijd realiseer
ik me steeds vaker dat ik – haast ongemerkt -
onderdeel ben gaan uitmaken van een grote gemeenschap,
namelijk die van de wereldwijde Steiner-familie.
Het is prachtig en ontroerend, maar tegelijkertijd ook
enigszins beangstigend dat andere leden van die
gemeenschap je onvoorwaardelijk vertrouwen, alleen
vanwege het feit dat je op een vrijeschool werkt of
omdat je kinderen op die school zitten.
Zo hebben we de laatste zomers regelmatig in huizen
van vrijeschoolouders gelogeerd. Het begon nog
bescheiden met een mailtje naar de vrijeschool in
Florence met de vraag of iemand daar misschien een
plekje wist waar we konden logeren. Voor we het
wisten brachten we twee weken door in een van de
lokalen van de vrijeschool in een klein dorpje in de
Toscaanse heuvels, niet ver van Florence. Een olijvenboomgaard
was het schoolplein, de klok van de dorpskerk
die tegen de school was aangebouwd, of vermoedelijk
andersom, diende als schoolklok.
Het jaar erna konden we een riant huis van een vrije -
schoolgezin in het centrum van Praag gebruiken. De
sleutel lag onder de mat. En van de vrijstaande villa
nabij het centrum van Parijs ontvingen we via mail van
een Amerikaanse vrijeschoolmoeder de code van het
alarm. Zonder referenties, zonder verdere afspraken:
als jullie van de Waldorf-school zijn, moet het wel goed
zijn!
In Parijs namen we in het arrondissement waar we
logeerden ook een kijkje bij La libre école Rudolf
Steiner. Een grote poort als bij een kasteel gaf toegang
tot een glooiend landgoed met verschillende gebouwen:
sommige oud en statig, andere recent neergezet
volgens de principes van de organische architectuur.
Zo stel je je een vrijeschool voor, midden in het groen
met kleuterklassen half in de heuvels gebouwd, met
enorm veel speelruimte. En, merkte onze zoon direct
op, met een voetbalveld! Hier mocht dus gevoetbald
worden, terwijl dat, tot zijn grote frustratie, op zijn vrije-
school officieel verboden
was.
Als bekende argumenten
daarvoor klonk
vaak: de bal is rond,
net als de kosmos, de
zon en de wereld, en
daar schop je niet
tegenaan, dat getuigt
van gebrek aan respect.
Soms hoorde je
dat het eerste voetballen
met een schedel gebeurde, daar schop je ook niet
tegenaan. Voetbal zou te weinig appel op de eerbiedskrachten
doen, het zou een sport zijn waar de ledematen
te eenzijdig aangesproken worden en waarbij te
veel ‘astraliteit’ vrijkomt.
Steiner zelf moet ooit bij een bezoek aan Engeland
wat opmerkingen over sport hebben gemaakt: hij
geloofde niet dat sport van grote waarde was voor de
ontwikkeling van een kind, maar hij voegde daaraan
toe dat het niet de bedoeling was kinderen wereldvreemd
te maken en tradities als sport te onderdrukken.
Dit laatste heeft de Parijse vrijeschool goed begrepen:
aan één kant van het voetbalveldje staat een hoge
muur met een geschilderd, metershoog portret van de
jonge Rudolf Steiner. “En hij zag dat het goed was”,
verzuchtte onze puberzoon met enig sarcasme.
Gelukkig zijn op de vrijeschool van onze kinderen de
tijden veranderd en neemt de school nu zelfs deel aan
schoolvoetbaltoernooien. Met succes: FC Waldorf is al
verschillende keren kampioen geworden. En wat zou
het mooi zijn geweest als oud-vrijescholier Robin van
Persie Nederland in de finale van het EK 2012 naar de
overwinning had geschoten. Hoewel hij het voetballen
waarschijnlijk niet op het vrijeschoolplein heeft geleerd.
Geert Looyschelder is vrijeschoolouder en voorzitter van het College
van Bestuur van Stichting Vrijescholen Athena, een stichting van dertien
vrije scholen in Noord- en Oost-Nederland.
foto: Hapé Smeele
Seizoener
55