Welke kleur heeft jouw parachute? - Uitgeverij Nieuwezijds

2 · Wat ga ik vanaf nu met mijn leven doen? 17
reeks uitdagingen die je moet aangaan en te boven komen. Dit probleem is
gewoon het zoveelste, hoewel het in sommige opzichten het belangrijkste is.
Het belang van een visie voor je leven
Wanneer mensen zonder werk zitten, dan stellen wij (en dat ‘wij’ is geen retorisch
‘wij’; ik ben zelf tweemaal ontslagen) ons voor dat de belangrijkste opgave
die direct voor ons ligt is om de mechanica en technieken van de banenjacht
te leren beheersen.
Zo stellen wij ons dat voor. Maar loopbaanadviseurs zullen je zeggen wat
ik al dit hele hoofdstuk benadruk: voordat je de kunst van het werk zoeken
gaat leren, moet je eerst weten waar je naartoe wilt met je leven. Je moet een
soort plaatje in je hoofd hebben, dat je uitnodigt om voorwaarts te streven.
Noem het wat je wilt: toewijding, een toekomstvisie, een betoverende gedachte,
of hoe je wilt dat je leven er vanaf dit moment gaat uitzien. En dan, maar
alleen dan, krijgt het werk zoeken enige betekenis. Want het zal je helpen om
daar te komen – als je eenmaal hebt besloten waar daar is.
Visies hebben grote macht. Ik zal illustreren wat ik bedoel. (Ik heb dit verhaal
in een ander boek al eens verteld, dus vergeef me als je het al kent.) Toen ik
op de middelbare school zat, werd ik tijdens onze dagelijkse gymles telkens
opnieuw vernederd. Elke keer als we ’s middags op het veld gingen honkballen,
begon dat uiteraard met het kiezen van de spelers, en ik werd altijd als
laatste gekozen. Op dat moment riep de andere ploeg ‘Jullie hebben Bolles’ en
kreunde de ploeg die met mij was opgezadeld altijd hoorbaar.
Ik kon het hen niet kwalijk nemen. Om eerlijk te zijn, was ik niet in staat
om de zijkant van een schuur te raken als ik wierp. Als ik in het verre veld
stond, en naar de thuisplaat probeerde te gooien, belandde de bal doorgaans
op het derde honk. Ik bakte er niets van.
We spoelen een eind vooruit. Ik ben inmiddels dertig. Ik ben getrouwd,
kleed me ’s avonds uit en gooi mijn vuile was in de richting van de wasmand
aan de andere kant van de kamer – je weet wel, zo’n ding dat er uitziet als
een grote rechthoekige prullenmand. De kleren belanden elke keer in de wasmand.
Het viel me eerst niet op, maar toen ik het door kreeg, dacht ik bij
mezelf: ‘Wat krijgen we nou? Ik ben toch zeker de slechtste werper van de
hele wereld?’
Ik lette de volgende twee avonden goed op, en vergeleek wat ik waarnam
met mijn herinneringen aan de middelbare school. Opeens snapte ik het: als
de honkbal indertijd op school uit mijn hand vloog, sloot ik onbewust mijn
ogen – ik kneep ze hard dicht. Dat stond me heel helder voor de geest. Maar