pdf-bestand - MBO Raad

14
beroepsprofielen werden vervolgens vertaald in landelijke profielen voor de beroepsopleidingen,
zogenoemde beroepsopleidingprofielen, vergelijkbaar met totaalprogramma’s in het leerlingwezen.
Dit was een gezamenlijke verantwoordelijkheid van onderwijsinstellingen en het bedrijfsleven.
Ten slotte werden deze opleidingprofielen vertaald in leerplannen. Dit was een verantwoordelijkheid
van scholen, in samenwerking met leerbedrijven.
Om aan de eindtermenprocedure vorm te geven werden 18 landelijke overlegorganen opgericht: de
zogenoemde BOOB’s (branche- en bedrijfstakgewijs overleg).
De eerste generatie eindtermen voor het mbo kwam echter moeizaam tot stand als gevolg van
kinderziekten in deze achttien BOOB’s. De eindtermen zouden zelfs nooit vastgesteld worden. Dat
gebeurde wel met de tweede generatie eindtermen, die van kracht zouden worden bij de invoering
van de Sectorvorming en vernieuwing in het mbo6 , de SVM-wet van 1993.
1990: Rauwenhoff
Ondertussen verscheen in 1990 het advies van de commissie Rauwenhoff. De opstellers waren geen
voorstander van de ontwikkeling van de landelijke kwalificatiestructuur en kwam daarom met een
alternatief. In de ACOA-publicatie staat daarover: “Het schrikbeeld dat een in Friesland opgeleide loodgieter
niet aan de slag zou kunnen in Limburg, was voldoende reden om het idee te prullemanderen”.
Het advies van de commissie Rauwenhoff bracht echter een ontwikkeling op gang die het tegendeel
bewerkstelligde van wat de commissie beoogde. Geen hechte, georganiseerde samenwerking tussen
bedrijfsleven en onderwijs op regionaal niveau, maar juist een landelijk vastgestelde kwalificatiestructuur.
In diverse notities en convenanten werd geformuleerd dat de ontwikkeling van een landelijke