Oeroeg (Hella Haase) in pdf

Wij gingen vroeg ter ruste, voorzover er van rust
sprake kon zijn op de harde planken van de kooien,
die elk aan vier mensen plaats boden. Gewikkeld in
onze dekens luisterden wij naar de nachtgeluiden
buiten; het gekletter van de pantjoran achter de hut
en het ruisen van de wind in het bos brachten ons
in een soort halfslaap, die slechts een paar seconden
geduurd scheen te hebben wanneer Gerard het sein
tot opstaan gaf. Gewoonlijk was dit tussen drie en vier
uur. Oeroeg en ik waren in een ogenblik klaar, en te
opgewonden om vermoeidheid te voelen. Bij het licht
van Gerards zaklantaarn zwaaiden onze schaduwen
wild en spookachtig langs de wanden van de hut. Wij
kregen instructies om zacht te .lopen en onze mond te
houden wanneer we eenmaal goed in het bos zouden
zijn. Dan gingen wij op weg. Gerard opende, AH sloot
de stoet. In de onheilspellende duisternis van het
oerwoud vergaten Oeroeg en ik in den beginne veel
van de plannen die wij thuis betreffende deze tochten
gemaakt hadden. Wij dachten er niet meer aan om,
zoals we ons voorgenomen hadden, met het ontblote
kapmes in de hand door het bos te sluipen, gereed om .
panters en wilde zwijnen aan te vallen. Een zweem
van deze branie keerde pas terug zodra wij hoog en
droog op het platform tussen de boomtakken zaten.
Het oerwoud scheen vervuld van een onophoudelijk
geritsel, maar Ali, die de zaklantaarn in bewaring
had, maande ons tot geduld. Soms wierp hij een licht­
bundel in het donker, dan zagen wij één of twee, of
ook wel een gehele kudde, wilde varkens op de open