Oeroeg (Hella Haase) in pdf

zijn smalle, opzij wat afgeplatte heupen, had al de­
zelfde nonchalante soepeheid die waar te nemen viel
bij de opgeschoten knapen en jonge mannen, wer­
kend op fabrieksterrein en sawa's. Met zijn lenige
tenen kromgetrokken, balanceerde hij ineengedoken
op,stenen en boomtakken, zekerder van zijn houding
dan ik, en sneller reagerend bij verlies van evenwicht.
Toen ging ik nog zo óp in onze spelen dat ik me deze
dingen maar vaag bewust was. Wel ergerde ik mij aan
mijn sproeten, en aan mijn roodworden en vervellen
in te schelle zon, en ik benijdde Oeroeg om zijn egale
donkere kleur, 'slechts hier en daar ontsierd door de
roze vlekken, die wezn op een vroeger doorgemaakte
huidziekte. Oeroegs gezicht was plat en breed als"dat
van zijn moeder Sidris, maar zonder de trek van zach­
te vrolijkheid, die het hare zo aantrekkelijk maakte.
Zolang ik me herinneren kan, week uit zijn ogen
nooit die gespannen, zoekende blik, als wachtte hij op
eén geluid, een signaal, dat niemand horen kon dan
hij. Oeroegs ogen waren zo donker dat zelfs het oog­
wit rondom beschaduwd leek. Bij vrolijkheid of woede
kneep hij ze enigszins samen, zodat hun gefonkel
schuilging achter de krans van korte, harde wimpers.
Lachen met open mond deed Oeroeg, zoals de meeste
inlanders, nooit. In een uitbarsting van werkelijk on­
bedwingbare vreugde zat hij zwijgend heen en weer
te wiegen, het gezicht vertrókken tot een grimas.
Gewoonlijk amuseerde hij zich om andere dingen dan
ik. Als ik juichend en opgewonden over de stenen in
de kali sprong na een bijzonder geslaagde vangst -
9