Oeroeg (Hella Haase) in pdf

stroomde. Wij gooiden onze kleren op een hoop tus­
sen het groen, en daalden af in het frisse, glasheldere
water. Werkelijk zwemmen was niet mogelijk, in de
komvormige poelen tussen de stenen. Wij gooiden
ons telkens languitin het water, of leunden ruggelings
tegen de schuimende watervalletjes, die van de traps­
gewijs samengeworpen rotsblokken omlaag stortten.
Honderden malen hadden wij ons zo verfrist, gedu­
rende de jaren die wij op Kebon Djati doorbrachten.
Deze onvoorwaardelijke overgave aan h e t bruisende,
klaterende water, het opspringen en neerplonzen tus­
sen de stenen, de talloze aan het baden verbonden
spelletjes hadden steeds tot de meest intens door­
leefde dingen van onze kindertijd behoord. Met iets
als teleurgestelde verbazing merkten Oeroeg en ik
echter bij deze gelegenheid dat wij van het baden in
de rivier niet meer onverdeeld genoten. Misschien
is dat te sterk uitgedrukt. Beter zou ik het zo kunnen
zeggen: het baden was op dat moment - en zou in
de toekomst blijven - niet meer dan een verfrissende
onderdompeling, een handeling, voortvloeiende uit de
allesove"rheersende behoefte aan afkoeling - zodra dit
verlangen bevredigd was, bestond er voor ons beiden
feitelijk geen reden meer om in het water te blijven.
Hoewel wij ons hiervan wel bewust waren, spetter­
den wij , uit gewoonte, en waarschijnlijk ook uit een
soort schaamte ten opzichte van elkaar, nog een tijd­
lang rond, maar zonder iets dat op onze vroegere
spontane watervreugde leek. Het verschil was dat wij
het zwemmen, de rivier, het flonkeren van de stroom,
65