Oeroeg (Hella Haase) in pdf

een eind van de pier weg, hoofdzakelijk om onze durf
te tonen, want wij wisten dat er in deze buurt haaien
waren. Aantrekkelijker nog vonden wij de vloedbos­
sen, ondanks de zwermen malariamuggen die tussen
de ziekelijk witte boomstammetjes gonsden. De be­
gaanbare grond was week onder onze voeten en er
hing een ziltige rottingslucht. Daar waar planten en
bomen rechtstreeks uit het water omhoog staken,
klonk onophoudelijk zuigend geluid rondom de wor­
tels, en aan de oppervlakte van de modderlagen, die
de overgang tussen land en zee vormden, barstten
luchtbellen open. Hier en daar vonden wij kleine
stukken strand tussen de bomen, maar het water lokte
niet tot zwemmen. Bovendien lieten de muskieten
ons niet met rust, die onmiddellijk op ons neerstre­
ken, zodra wij onze kleren uittrokken. Gewoonlijk
liepen wij een eind langs de kust, achter elkaar op het
smalle pad, steeds bukkend voor de taaie takken die
ons de Weg versperden. Waar de bodem droog genoeg
was, gingen wij een poos zitten. Onze gesprekken
draaiden altijd om dezelfde punten: onze scholen,
onze gemeenschappelijke kennissen, sport, bioscoop
en meisjes. Eens kwam ook onze toekomst ter sprake .
Wij lagen op de grond, met opgetrokken knieën, onze
zakdoeken onder het hoofd. Om ons heen wemelde
het van insecten, die wij door sigarettenrook probeer­
den te verdrijven. Ik vertelde aan Oeroeg dat ik van
plan was ingenieur te worden. 'En jij?' vroeg ik, nadat
ik mijn beweegredenen haarfijn had uiteengezet. 'Blijf
je erbij dat je naar die NlAS gaat. Is dat tlou werkelijk