DE ZONDAG IN PLAATS VAN DE SABBAT Ds. L ... - Gekrookte Riet

gebied van het Romeinse keizerrijk verbreid. Als daarom de christelijke schrijvers aan de
heidenen iets wilden meedelen over deze dag, dan spraken zij van „de dag der zon”. Maar
als zij onder elkaar waren, spraken ze over „de dag des Heeren”.
Maar goed, we hebben gezien, dat de discipelen bijeenkwamen op de avond van de
opstandingsdag en dat herhaalt zich een week later. Zijn de christenen uit de Joden toen
ineens opgehouden met wat er geschreven staat in Lukas 23 : 56: „En op de sabbat rustten
zij naar het gebod”? Dat hoeven we niet te denken. Integendeel, veel jodenchristenen
hielden de wet van Mozes. Zij vierden de Joodse feesten mee; op de bepaalde gebedsuren
bezochten zij de tempel; zij lieten voor zich offeren. En dan kan het ook moeilijk anders of
zij hielden de sabbat zo nauwgezet mogelijk.
In Handelingen 21 wordt ons verteld hoe Paulus bij Jakobus op bezoek gaat en daar al de
ouderlingen van de gemeente in Jeruzalem vindt. Aan dit gezelschap verhaalt dan de
Apostel, welke vruchten hij op zijn prediking had mogen zien. Daarover looft de
vergadering de Heere. Maar tegelijk hebben zij een verzoek aan de Apostel. Er wordt van
hem verteld, dat hij de Joden, die onder de heidenen wonen, leert van Mozes af te vallen. Nu
zouden Jakobus en de ouderlingen het zeer op prijs stellen, als de Apostel Paulus naar de
tempel ging. Daar moest hij dan voor zich en voor nog vier anderen een offer laten brengen
en dat offer betalen. Daaruit zou dan metterdaad blijken, dat Paulus zelf wel de wet
onderhoudt. De Apostel gaat op dit verzoek in, welke inwilliging hem duur genoeg te staan
is gekomen, want zij heeft geleid tot zijn gevangenneming.
Evenwel hierover niet verder, ik wilde uw aandacht alleen maar vragen voor het slot van
vers 20: „Gij ziet, broeders, hoevele duizenden van Joden daar zijn, die geloven, en zij zijn
allen ijveraars van de wet”. Zo was het te Jeruzalem. Maar wat betreft de heiden-christenen
ligt het anders. Ook deze zijn soms wel eens geneigd geweest om heel de Joodse eredienst,
waaronder de onderhouding van de sabbat, maar over te nemen.
De Apostel Paulus heeft daar echter met kracht en klem tegen gewaarschuwd b.v. in Galaten
4 : 10: „Gij onderhoudt dagen (sabbatdagen) en maanden (dag van de nieuwe maan, enz.) en
tijden (de grote feestdagen) en jaren (Sabbatjaar en Jubeljaar). Al de feestdagen van het
Joodse volk hadden zij dus overgenomen. Daarin ziet de Apostel een terugkeer tot heel de
Joodse ceremoniële wet, met de besnijdenis incluis. Het komt mij echter voor, dat uit deze
tekst geen bezwaar kan worden geput tegen de viering van de zondag. Daaraan wordt hier
mijns inziens niet in ’t allerminst gedacht. Het gaat om een veel ernstiger zaak, nl. de
verjoodsing van het christelijk geloof, de invoering van de Joodse werkheiligheid en het
zalig worden uit de wet. Daartegen verzet hij zich met kracht. Maar overigens vindt Paulus
het goed, dat de gemeenten uit de heidenen de eerste dag der week plechtig -vieren. Het
enige bezwaar, dat de Apostel ook tegen de zondagsviering zou hebben is dit bezwaar, dat
iemand zou menen door het rusten op de zondag iets te verdienen. Als wij niet anders doen,
dan op zondag niet arbeiden, ontheiligen wij die dag. Het rusten op zichzelf heeft geen
zelfstandige waarde bij God. Het rusten is geen doel, maar middel.
Maar dat de Apostel heeft meegewerkt aan de viering van de zondag is uit twee plaatsen van
de Heilige Schrift wel duidelijk. Ik noem eerst Handelingen 20 : 17: „En op de eerste dag
der week, als de discipelen bijeengekomen waren om brood te -breken, handelde Paulus met
hen: zullende des anderen daags verreizen”. We willen denken, dat de Apostel de zondag
heeft -afgewacht om met de gehele gemeente samen te zijn. Die dag was dus daarvoor
gebruikelijk.
5