ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

HOOFDSTUK I1
E
r klonk een klaaglijk gehuil in de stikdonkere nacht, dat
aanzwol, weer afnam, nog even bleef zweven en toen geleidelijk
afnam, tot het geheel verdwenen was.
,,De nachtuil," dacht Angélique. ,,De nachtuil is op zijn
prooi uit. . ." Opnieuw verhief de vogel zijn fluwelen,
tere en van zeer ver komende stem.
Angélique richtte zich op haar ellebogen op. Vlak naast haar bed
zag ze iets glanzen; het was een tegel van zwart met wit marmer,
waarin het meubilair zich spiegelde.
Door het openstaande venster achter in de kamer zweefde een
zachte, zoele lucht naar binnen, die zich door het gehele vertrek
verspreidde, er1 dit vulde met die geheimzinnige, vreemd geurige
sfeer, die het kenmerk is van een voorjaarsnacht. Aangetrokken door
het zilveren schijnsel dat door het raam binnenstroomde, stapte
Angélique haar bed uit. Onzeker als een slaapwandelaar liep ze op
het venster toe. Even later stond ze van aangezicht tot aangezicht
met een prachtig ronde, volle maan, waarvan de sterke glans haar
een moment verblindde, zodat ze zich aan de raamlijst vastklemde.
Voor haar doemde onder de nachtelijke hemel de massieve vorm
op van een groep dicht opeenstaande, roerloze bomen met dikke
kruinen, stevige takken en een weelderig bladerdak. De zware
stammen die deze wijdvertakte kruinen torsten, leken in het heldere
maanlicht zuilen te zijn die een duistere tempel schraagden. Ontroerd
nam Angélique het betoverend schone natuurtafereeltje in
zich op.
,,Jij, jij . . .," fluisterde ze.
De nachtuii verhief opnieuw zijn stem, plotseling en zeer doordringend,
alsof hij haar een groet wilde overbrengen van haar oude,
vertrouwde landstreek: Nieul.
,,Jij!" herhaalde ze. ,,Mijn eigen bos! Mijn bosjes van vroeger!"
Het zoele windje dat Iangs haar gezicht streek, had iets onvergelijkelijk
teders en geurde naar meidoorns en voorjaarsbloemen.
Met voiie teugen ademde Angélique de zachte geuren in, die diep
haar uitgedroogde longen binnendrongen. Ze had het gevoel dat ze