ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

De eerste weken na haar thuiskomst, toen ze het grootste gedeelte
van de dag nog in haar slaapvertrek doorbracht, had ze de netelige
situatie waarin zij was geraakt nauwelijks beseft. In die dagen had ze
zich ermee vergenoegd, keer op keer haar onzekere stappen naar het
venster te richten om uit de aanblik van het woud, dichtbij, nieuwe
kracht te putten. Die overdaad aan fris, welig en schaduwrijk groen
had haar steeds opnieuw dolgelukkig en ook dankbaar gestemd. Ze
zei dan keer op keer tegen zichzelf dat ze het er, ondanks alles, toch
maar levend had afgebracht; dat haar beenderen niet lagen te bleken
op de een of andere plek in de woestijn en dat het een ongelofelijk
wonder mocht heten dat ze haar vaderland had teruggezien.
Geleidelijk was ze bezweken voor de aandrang van Barbe, weer
een normaal leven te gaan leiden, op gezette tijden te eten en op een
goede dag had ze zich ook weer aangekleed. Uit een klerenkist had
Barbe een van haar vroegere gewaden te voorschijn gehaald, dat haar,
in tegenstelling tot japonnen van latere datum die haar stuk voor
stuk veel te goot waren geworden, nog paste.
Tijdens een inspectieronde door haar huis had Angélique in-
middels ook de schaduwzijde van haar terugkomst ontdekt. Aiie
uitgangen stonden onder bewaking van schildwachten, die zij boven-
dien zowel in de bijgebouwen als langs de hekken aantrof. Het bul-
derende stemgeluid van Montadour drong tot in alle hoeken door.
Verzwakt als zij was, kreeg Angélique plotseling het gevoel dat zij
in de ban van een nieuwe nachtmerrie leefde. De vertrouwde gezich-
ten van haar bedienden maakten op haar de indruk, tot een vroegere
wereld te behoren die definitief had afgedaan om plaats te maken
voor een nog onoverzichtelijke, moeilijk te bevatten nieuwe werke-
lijkheid.
Eén voor één waren ze haar in de salon komen begroeten, hun
blijdschap uitsprekend over het feit dat hun meesteres gezond en wel
in hun midden was teruggekeerd: Lin Poiroux, de keukenmeester
met zijn vrouw, de kamermeisjes, de vroegere knecht van Philippe,
La Violette, Joseph, die de stallen schoonhield en de honden ver-
zorgde, Janicou, de kok, Malbrant, de oude vuurvreter, die inmiddels
witte haren had gekregen en die de kleine Charles-Henri intussen de
eerste beginselen van het paardrijden en de schermkunst had bijge-
bracht. ,,Maar de jongen heeft er lang niet zoveel gevoel voor als
zijn oudere broer," zei de oude baas. ,,Eeuwig zonde dat Florimond
tegenwoordig op de schoolbanken zit, terwijl al die mooie zwaarden
maar liggen te roesten."
Malbrant was overigens de enige die zich onder de gegeven om-
standigheden op zijn gemak scheen te voelen. Bij alle andere bedien-
den was een vage onrust, een houding van licht verwijt zelfs, te be-
speuren. Tijdens de afwezigheid van hun meesteres hadden ze het