ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

grasveld glijden. Wie dacht hij eigenlijk dat er binnen de muren van
dit slot woonde? Meende hij soms, dat ze hier zou blijven om het
voorjaar en de zomer te zien verstrijken en de herfst zou afwachten;
ja, zolang, tot de mannen van de koning haar zouden komen ophalen
om haar naar een andere gevangenis te brengen ?
Zo ze het op dit moment niet waagde, een voet in haar eigen park
te zetten, dan was dat alleen omdat ze zeker wist, dat er eenmaal een
dag zou komen waarop ze weer naar believen door het bos kon zwer-
ven en dat nog wel buiten weten van die dikke bewaker met zijn ros-
sige snorretje, die geduldig het sprookjesslot zou blijven bewaken
waaruit de prinses in het geheim was weggevlucht. . . Die domme
kerel had geen idee van het landelijke leven hier, en dat de meeste
holen een ingang en een uitgang hadden, was hem natuurlijk niet
bekend . . .
,,Mijn laatste kaart," fluisterde ze in zichzelf.
Het zou ditmaal beslist nog moeilijker zijn om haar vrijheid te
heroveren dan het geweest was, uit de harem van Mulai Ismail te
ontsnappen. Destijds uras de omstandigheid dat ze een vrouw was,
haar goed van pas gekomen; een vrouw sloop gemakkelijk door het
duister, hield zich muisstil en nam de verdedigingstactiek van de
zwakke beesten over, wier kleur zich nauwelijks onderscheidt van die
van de aarde. Wilde men echter een zo hechte en degelijk gevestigde
macht als die van de koning van Frankrijk breken, dan vereiste dat
veeleer een aantal typisch mannelijke eigenschappen, als kracht,
onverzettelijkheid en bravoure. En wie zou haar willen bijstaan?
Wie zou het zwaard der gerechtigheid in haar naam willen opnemen ?
Vrienden bezat ze niet meer. Allen hadden zich tegen haar ge-
keerd. Al die trotse edelen negen zonder uitzondering het hoofd voor
hun vorst; hun namen speelden door haar hoofd als die van schimmen
uit een grijs verleden: Brienne, Cavois, Louvois, Saint-Aignan . . .
Lauzun zat in de gevangenis. Daar zou hij nog jaren moeten blijven
en als hij eindelijk weer in vrijheid werd gesteld zou hij een oud,
vergrijsd man zijn, zonder een spoortje van zijn vroegere vrolijkheid ...
Staande op het smalle platje van een der witstenen torentjes tuurde
Angélique de horizon af.
,,Mijn provincie . . . Zult ge over mij waken?"
De leien puntdakjes van de torentjes fonkelden als glimmend
metaal in de warme zon, doch uit de richting van de moerassen
waaide een vochtige, koele wind.
Achter de domeinen van Plessis begon het bos. Vlak bij haar lag
het park, daaromheen lagen de akkers en de velden, daarachter, aan
de linkerkant, half schuilgaande achter een lichte nevelsluier, begon-
nen de moerassen van Poitou.
Vanuit haar torentje kon Angélique geen spoor leven 31 ?dekken.