ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

Breteuil toebehoorde, maar wie de eigenaars van de andere laarzen
waren, wist ze niet.
Ze sloeg haar ogen op. Eoven de zware, hoge laarzen rees een
dikbuikige figuur uit, gekleed in een blauw officiersuniform. De man
had een blozend, bol gezicht, een fikse snor en een rossige haardos.
Zijn beverlaarzen, die voorzien waren van zilveren gespen en een
zeer sobere indruk maakten, welke nog werd versterkt door de
in zwarte kousen gestoken kuiten die erbovenuit staken, duidden
onmiskenbaar op de aanwezigheid van een edelman van het Hof.
Angélique had deze man trouwens ai herkend; het was de markies
De Solignac. De derde figuur, die schuin achter monsieur De
Breteuil stond en evenals deze toegerust was met rood gehakie, van
diamanten gespen voorziene laarsjes, droeg op zijn kostuum een
grote kanten kraag, waarvan het model enigszins verouderd was.
Hij had het strenge, fijn besneden gelaat dat de zeer hoge militaire
functionaris kenmerkte en droeg bovendien, als wilde hij die gestreng-
heid nog accentueren, een klein, grijs vlokje baard. Zodra deze hoog-
waardigheidsbekleder Angéliques nieuwsgierige ogen op zich ge-
richt zag, deed hij een stapje naar voren, maakte een diepe buiging
en nam daarop het woord.
,,Madame, laat ik mij eerst aan u voorstellen. Ik ben de markies
De Marillac, gouverneur van Poitou en breng u uit naam des konings
zijn orders en de besluiten die zijne majesteit ten aanzien van uw
persoon genomen heeft, over."
,,Wilt u wat luider spreken, monsieur," vroeg Angélique op ge-
veinsd matte toon. ',Ik kan u niet verstaan."
Monsieur De Marillac voelde zich hierdoor genoopt, voor Angé-
liques sponde neer te knielen en de andere heren wisten niet beter te
doen dan zijn voorbeeld te volgen. Achter haar half gesloten oog-
leden smaakte Angélique het genoegen, deze drie protserige figuren
rondom haar bed op hun knieën te zien liggen en dat genoegen werd
nog groter toen zij bemerkte dat het gelaat van De Breteuil nog
duidelijk een paar rode, opgezwollen plekken vertoonde, daar name-
lijk, waar haar nagels zijn wangen hadden opengekrabd.
De gouverneur had inmiddels een rol perkament uitgerold en
begon, na de zegels te hebben verbroken, zijn keel te schrapen.
,,Aan madame Du Plessis-Belliere, onze vrouwelijke onder-
daan, die, schuldig aan een ernstig vergrijp ten aanzien van ons,
onze toorn heeft opgewekt. Wij, koning van Frankrijk, hebben
ons verplicht, deze regelen neer te schrijven, ten einde haar in
kennis te stellen van onze gevoelens, welke zij zou kunnen voor-
wenden, niet te kennen, en om haar terug te voeren tot de haar
opgelegde staat van onderdanigheid.