ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

van Richelieu barrevoets door de bossen waren getrokken en de
belastingontvangers hadden uitgemoord en op wie ten tijde van
Mazarin tevergeefs jacht was gemaakt door de soldaten des konings,
omdat het zoeken naar hen, die zich in het moerasgebied hadden
verstopt, gelijk was aan het zoeken naar een naald in een hooiberg.
Toen Angélique nog een kind was, had ze altijd gemeend, dat al
degenen die ,,van buiten" kwamen, vreemdelingen waren, ja, vijan-
den zelfs, en ze had dit volkje dan ook nooit anders dan achter-
dochtig gadegeslagen. Ze vreesde niet zonder reden, dat deze mensen
het stille, veilige patroon, de rust en de intieme beslotenheid van
haar geboortestreek zouden kunnen verstoren.
Nu, zo vele jaren later, kwam plotseling dezelfde gedachte bij haar
op. Maar neen - dit land, haar eigen provincie, zou haar zeker niet
uitleveren aan 's konings soldaten wanneer die op een kwade dag
aan de wijde horizon van Poitou zouden opdoemen. Die soldaten
zouden trouwens toch maar gering in aantal zijn, evenals het groepje
dat op het ogenblik order had, het slot Du Plessis te bewaken. De
bewoners van Poitou zouden met die soldaten wel raad weten, zoals
de protestantse boeren ook reeds menige katholiek die hen lastig viel
onzichtbaar hadden laten verdwijnen . . . In deze woelige dagen trof
men in greppels soms een lijk aan, dat met een dolk was doorboord
en de vrouwen uit de dorpjes Morvay en MeUes hadden zo'n lichaam
naderhand bedekt met as en stof. Als blinde mollen, maar onverzette-
lijk, streden de eenvoudige boerenmensen hun strijd. En niet alleen zij.
Hertog Samuel de la Moriniere en zijn twee broers, Hugues en
Lancelot, stuk voor stuk vooraanstaande hugenootse edelen, hadden
hun roeviuchr genomen tot de grotten in de duurwaadbare plaats
Sansis midden in de moerassen, nadat ze de soldaten die hun woning
waren binnengedrongen, eigenhandig hadden vermoord.
Wanneer de avond daalde, klonk er dwars door de moerassen een
geheimzinnige roep. Een roep die ditmaal niet het einde van de
jachtpartij aankondigde, doch een geheime boodschap was, uit-
gewisseld tussen de achtervolgde hugenoot en zijn geloofsgenoten.
Eén hunner, baron Isaac de Rambourg, bewoonde een oud, hoog-
gelegen kasteel, niet ver van Plessis, waarvan de sombere torens zich
donker aftekenden tegen de blauwe hemel. Soms nam men in de verte
een trompetsignaal waar, dat een antwoord scheen te zijn op zijn
verzoek om hulp. Wanneer kapitein Montadour dat signaal hoor-
de, maakte hij zich hevig ongerust en vloekte hij binnensmonds.
Sinds die vervloekte ketterse patriarch De la Morinière het bos bezet
hield, werden gevallen van bekering steeds zeldzamer. Om de
hugenootse strijders te verrassen, had hij zijn mannen al meermalen
gelast de bossen in te trekken, doch de soldaten hadden het in het
geheel niet begrepen op de duisternis die daar heerste.