ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

na te denken, toen vervolgde ze op zachte toon: ,,En wat die opstand
hier betreft en die strenge maatregelen tegen de hugenoten . . . Ik
ben het moe. Ik ben alles beu. Ik leef hier als een gevangene."
Ze streek met haar doorschijnend bleke hand, waaraan ze niet
langer haar fraaie ringen droeg omdat haar vingers daarvoor te smal
waren geworden, over haar ogen, als wilde ze een hardnekkig op-
dringend visioen uit haar geheugen bannen.
,,De Islam zal ik in elk geval niet vergeten. Alles wat ik heb mee-
gemaakt blijft zich ergens binnenin mij weerspiegelen. Het is net
zo iets als één van die grote oosterse tapijten van veelkleurige wol,
waar je zo heerlijk met blote voeten overheen kunt lopen. En moet ik
nu toegeven aan wat de koning van mij verlangt ? Neen! Kan ik naar
Versailles terugkeren ? Neen ! Alleen de gedachte daaraan vervult me
al met weerzin! U weet niet wat u van mij vraagt, Molines. Tussen
wat ik heb meegemaakt, wat ik ben, en het leven dat ik vroeger heb
geleid is niet het minste verband. Ik ben dat bestaan van vroeger
volkomen ontgroeid."
,,En dat zegt u, terwijl u weet dat u uitsluitend de keuze hebt
tussen gehoorzaamheid en verzet ?"
,,Gehoorzamen zal ik: nooit!"
,,Dus u wilt zich verzetten ? Een opstand ontketenen ?" vroeg de
oude man ironisch. ,,Waar zijn uw troepen ? Waar zijn uw legers ?"
Zijn sarcastische opmerkingen lieten Angélique koud.
,,Er zijn bepaalde dingen waarvoor zelfs de koning bevreesd is,
hoe machtig hij ook is; de rivaliteit tussen zijn edelen onderling en de
vijandige houding van de provincies."
,,Van die zaken zal de lzoning pas onder de indruk komen wanneer
er veel bloed heeft gevloeid. W'at uw voornemens zijn weet ik niet,
maar uw verblijf onder de Barbaren schijnt u te hebben geleerd,
madame, het leven van de mens een geringe zaak te achten."
,,Integendeel! Daar heb ik pas de werkelijke zin van het bestaan
leren begrijpen."
Ze begon te lachen, nu haar plotseling een bepaalde herinnering te
binnen schoot.
,,Mulai Ismail liet het liefst twee of drie mensen per dag onthoof-
den - zozeer had hij de smaak daarvan te pikken! Leven en dood
waren dear zo moeilijk te onderscheiden, dat nlzn zich elke dag op-
nieuw afirroeg, welk van de twee de meeste waarde had, het leven of
de dood. Op die manier leert men iets van zichzelf en van de zin van
leven en dood begrijpen."
De oude rentmeester boog gelaten het hoofd. Het was waar, deze
vrouw kende zichzelf en dat was juist wat de zaak voor hem zo hope-
loos maakte. Zolang een vrouw nog aan zichzelf twijfelde, kon men
nog trachten haar te overreden. Wanneer zij echter geestelijk geheel