ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

uit het antwoord dat Angélique zojuist van de jezuïet had ontvangen.
Ze vernam hierdoor dat de eerwaarde vader De Sancé van de koning
opdracht had gekregen, de jonge Florimond de Morens voorlopig op
zijn school te houden en wel tot op het tijdstip waarop zijne majesteit
her nuttig zou oordelen, hem aan zijn moeder terug te geven. De
eerwaarde vader zou de moeite die zijne majesteit zich getroostte -
aldus luidde de koninklijke missive - om deze nog zeer jonge onder-
daan voorlopig onder zijn hoge bescherming te nemen, ongetwijfeld
waarderen. Florimond had immers niets te winnen wanneer hij weer
zou worden blootgesteld aan de invloed van een vrouw wier bedrog
zowel ondoordacht als ondankbaar was geweest. Alleen wanneer zij
openlijk berouw zou tonen en pas nadat de vorst haar weer in genade
zou hebben aangenomen, zou zij haar zoon, voor wie zij eerst op
dat tijdstip niet langer als een droevig voorbeeld van opstandigheid
en verregaande ongehoorzaamheid zou gelden, mogen terugzien.
Voorlopig echter bood het jezuïetencollege een jongen van twaalf
jaar een betere bescherming dan een leven onder toezicht van een
moeder die duidelijk had aangetoond een wel zeer onstandvastig en
wispelturig karakter te bezitten. Florimonds oom tekende bij deze
opmerkingen nog aan, dat zijn neefje een intelligente jongen was,
doch schrikbarend lui en tamelijk in zichzelf gekeerd, zodat zijn
studies tot nu toe een nogal teleurstellend verloop hadden gehad.
Misschien was het echter nog mogelijk, om met enig doorzettings-
vermogen van de zijde van zijn opvoeders een goede officier van hem
te maken.
Raymond de Sancé besloot zijn brief met enkele, min of meer
raadselachtige woorden, waar Angélique veel bitterheid uit proefde.
Hij was het moe, schreef hij, nog langer op zijn schouders de last der
misstappen, begaan door zijn diverse broers en zusters, te torsen -
hij die er als enige in geslaagd was, de naam Sancé de Monteloup
te dragen op een wijze waardoor deze niet bij de koning in ongenade
was gevallen. Maar hoe zou hij dit kunnen volhouden wanneer hij
telkens op verzoek van schuldige familieleden tussenbeide moest
komen om hen vrij te pleiten van schuld, terwijl zij volhardden in
het kwaad en steeds weer bijzonder lichtzinnig te werk gingen?
Had Angélique uit haar zo bittere ervaringen nu nog niet voldoende
lering getrokken om voortaan het leven van een onderdanige dienares
des konings te leiden? Herinnerde zij zich soms niet hoe het was
afgelopen met haar broers Gontran, Denis, Albert ? Maar ach, wat
vermochten berispingen en waarschuwingen ook! Zij lieten zich
immers toch steeds opnieuw door hun wilde ingevingen en ongedisci-
plineerde aard meeslepen. . . Op een goede dag zou hij zijn handen
eens en voor altijd van zijn familieleden aftrekken, dat moest ze wel
bedenken.