ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

Plessis-Bellieres blijft bewaard voor Charles-Henri. Dat zal de koning
hem nooit durven afnemen. Mag ik daarom nu niet zelf mijn lot in
handen nemen ?"
Het bleke gelaat van de oude rentmeester was vuurrood van woede
ge\vorden. Wanneer ze, om haar dwaze gedrag van de afgelopen
maanden te rechtvaardigen, een toevlucht nam tot dezelfde logica
waarop ze zich vroeger placht te beroepen, zou hij helemaal niets
bereken.
,,U onttrekt zich willens en wetens aan uw verantwoordelijkheid
ten opzichte van uw zoon om de vrijheid te hebben uw eigen leven
te gronde te richten!" riep hij uit.
,,Allereerst de vrijheid om niet ten offer te vallen aan weerzin-
wekkende nachtmerries."
Molines achtte daarop het ogenblik gekomen om van tactiek te
veranderen.
,,Ik begrijp, madame, dat het u onverkieslijk voorkomt, uw deugd-
zaamheid aan 's konings wensen te offeren. In feite heeft hij u echter
alleen dit gevraagd: in het openbaar uw verontschuldigingen aan te
bieden voor uw recente gedrag en wel ten overstaan van het gehele
hof, opdat de koning het niet als een zwakheid zijnerzijds behoeft te
beschouwen wanneer hij u weer in genade aanneemt. Deze prestige-
kwestie buiten beschouwing gelaten, madame, lijkt het mij, dat een
vrouw als u gewiekst genoeg is om te voorkomen dat . . ."
,,Onmogelijk!" viel ze hem in de rede. Nerveus wrong ze haar
hander,. Ze is minder zelfbeheerst dan vroeger, dacht hij. Kwets-
baarder ook en, op een ander plan, serener en moeilijker te genaken
dan ooit.
Inmiddels trachtte Angélique zich voor te stellen hoe zij op zekere
dag, van top tot teen in het zwart gekleed, onder de vijandige en
spottende blikken der hovelingen de koning onder het oog zou komen.
Ze zag zichzelf deemoedig neerknielen, woorden van berouw en
onderdanigheid prevelen, de vorst de kus der onderworpenheid
geven. . . En dan, wanneer ze opnieuw tegenover hem stond en hij
als een vijand op haar zou toetreden, zou ze dan nog bij machte zijn,
hem te weerstaan ?
,,Het valt me moeilijk, het u uit te leggen, lMolines," zei ze, ,,maar
ik kan de koning niet meer onder ogen komen. U weet waarom niet. . .
De man van wie ik werkelijk heb gehouden, die edelman uit Toulouse,
aan diens zijde zou ik gaarne mijn leven hebben doorgebracht. Was
dat mogelijk geweest, dan zou mijn leven niet die aaneenschakeling
van door droefheid, spanning, wanhoop en vergeefs wachten ge-
tekende dagen zijn geweest. Nu echter is dat alles heel anders gelopen.
Of hij leeft dan wel inmiddels gestorven is, onze wegen hebben zich
gescheiden. Hij heeft andere vrouwen liefgehad, zoals ik andere man-